W zaprojektowanym rozporządzeniu w przeciwieństwie do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 stycznia 2002 r. w sprawie wykazu wydzielonych pomieszczeń przeznaczonych dla osób zatrzymanych, w których mogą być odrębnie umieszczani tymczasowo aresztowani i skazani, oraz warunków, którym pomieszczenia te muszą odpowiadać zrezygnowano z konieczności zapewnienia skazanym lub tymczasowo aresztowanym spacerniaka. Decyzja w przedmiotowym zakresie podyktowana jest tym, że przeważająca większość jednostek Policji nie posiada placu spacerowego wraz z niezbędnymi warunkami technicznymi, które powinien on spełniać, a ewentualna modernizacja istniejących spacerniaków i ich ewentualna rozbudowa, wiązać by się musiała ze znacznymi kosztami i niejednokrotnie przeprowadzeniem stosownej analizy prawnej gruntu, czyli ustalenie prawnego właściciela gruntu i uzyskanie zgody na jego rozbudowę. Ponadto można przypuszczać, że skazani lub tymczasowo aresztowani niejednokrotnie biorący udział w konwoju i wielogodzinnych czynnościach sądowych nie będą korzystali z placu spacerowego.
Ponadto, wytyczonymi założeniami, wydzielone pomieszczenia mogą spełniać warunki porównywalne, a nie tożsame z tymi, które zapewnione są w aresztach śledczych i zakładach karnych. Dlatego też w zaprojektowanych przepisach rozporządzenia zrezygnowano z konieczności zapewnienia pokoju lekarskiego oraz pokoju widzeń. W policyjnych pomieszczeniach dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia, w których mogą być utworzone wydzielone pomieszczenia dla skazanych lub tymczasowo aresztowanych, zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 13 października 2008 r. w sprawie pomieszczeń w jednostkach organizacyjnych Policji przeznaczonych dla osób zatrzymanych lub doprowadzonych w celu wytrzeźwienia oraz regulaminu pobytu w tych pomieszczeniach brak jest pokoju lekarskiego oraz pokoju widzeń. W związku z powyższym analogicznie nie mogą one zostać utworzone w ramach wydzielonych pomieszczeń.
Brak stosownych rozwiązań prawnych w omawianym zakresie spowoduje konieczność bezzwłocznego wzmocnienia etatowego Służby Więziennej. Wprowadzenie bowiem, jako zasady, całodobowego przyjmowania osób doprowadzanych do jednostek penitencjarnych, skutkowałoby koniecznością zmiany organizacji czasu pracy – w szczególności pionów tzw. administracyjnych, które realizują czynności związane z przyjęciem osadzonych. Bez wzmocnienia etatowego tych służb nie jest możliwe prawidłowe wykonywanie ich ustawowych czynności. Ponadto przy przyjmowaniu osób doprowadzanych, zaangażowany jest także personel medyczny, co skutkowałoby koniecznością całodobowych dyżurów lub zaangażowaniem pozawięziennej służby zdrowia, co doprowadziłoby w konsekwencji do wzrostu kosztów. Proponowane rozwiązanie przyczyni się również do ekonomicznego wykorzystanie policyjnych sił i środków, poprzez organizację zbiorczych przewozów osób pozbawionych wolności zamiast organizowania odrębnych konwojów dla każdego osadzonego, a tym samym racjonalizowania kosztów doprowadzania, gdyż w przeciwnym razie należałoby dla każdego doprowadzanego organizować niezwłocznie odrębny konwój. Przestawione argumenty uzasadniają przyjęcie zaproponowanego rozwiązania prawnego.
