Zgodnie z zakwestionowanym przepisem w przypadku wniesienia przez profesjonalnego pełnomocnika enumeratywnie wymienionych środków odwoławczych lub środków zaskarżenia, które nie zostały należycie opłacone, sąd zobowiązany jest do odrzucenia takiego środka zaskarżenia bez wzywania o uiszczenie opłaty. Sąd Rejonowy odrzucił zarzuty od nakazu zapłaty ze względu na ich nienależyte opłacenie, jakie zostały wniesione przez skarżących jako pozwanych od nakazu zapłaty. Sąd Okręgowy oddalił zażalenie na postanowienie o odrzuceniu wniesionych zarzutów. W efekcie czego nakaz zapłaty stał się tytułem egzekucyjnym uprawniającym powoda do prowadzenia egzekucji przeciwko skarżącej spółce.
W opinii skarżącej spółki, kwestionowany przepis narusza prawo strony pozwanej do sądu poprzez uniemożliwienie jej profesjonalnemu pełnomocnikowi dochodzenia praw w przypadku popełnienia błędów przy wnoszeniu opłaty od zarzutów od nakazu zapłaty i sprzeciwu od wyroku zaocznego. Natomiast stronie powodowej reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika takiego prawa nie odmawia. Ponadto przepis ten reguluje uprawnienia stron do sądu, wbrew zasadzie sprawiedliwości społecznej, poprzez świadome ukształtowanie procedury w taki sposób, aby dopuszczalne było pozostawienie w mocy orzeczenia, które w ocenie sądu narusza przepisy prawa materialnego. Sposób sformułowania tego przepisu narusza zasady przyzwoitej legislacji.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego, w brzmieniu nadanym przez art. 126 pkt 12 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obowiązującym do dnia 30 czerwca 2009 r., w zakresie, w jakim przewiduje, że sąd odrzuca nieopłacone zarzuty od nakazu zapłaty, wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego, bez uprzedniego wezwania do uiszczenia należnej opłaty, jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 oraz w związku z art. 2 konstytucji. Jako przedmiot zaskarżenia w sprawie skarżący wskazali art. 1302 § 3 kodeksu postępowania cywilnego w zakresie w jakim przewiduje, że sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego zarzuty od nakazu zapłaty podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że nie można mówić o nadmiernym rygoryzmie art. 1302 § 3 k.p.c, jeżeli strona postępowania zastąpiona jest w postępowaniu przed sądem powszechnym przez adwokata, radcę prawnego czy rzecznika patentowego. Z samej bowiem istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością.
Konsekwencją restrykcyjnego uregulowania kwestionowanego w niniejszym postępowaniu jest konieczność ponoszenia przez stronę negatywnych konsekwencji związanych z zaniedbaniem profesjonalnego pełnomocnika. Nakaz zapłaty może zostać wydany wyłącznie w odniesieniu do roszczeń o charakterze pieniężnym. Nie ma zatem przeszkód, by strona reprezentowana przez nierzetelny podmiot profesjonalny uzyskała na drodze postępowania cywilnego pełną rekompensatę uszczerbku majątkowego, który poniosła w następstwie nierzetelnego wykonywania obowiązków przez taki podmiot.
