Niewłaściwe zachowanie w trakcie toczącego się postępowania karnego przez biegłego, tłumacza czy specjalisty jest zatem zachowaniem surowo sankcjonowanym przez polskiego ustawodawcę. Zgodnie bowiem z treścią art. 285 Kodeksu postępowania karnego, na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez należytego usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie organu prowadzącego postępowanie albo bez zezwolenia tego organu wydalił się z miejsca czynności przed jej zakończeniem, można nałożyć karę pieniężną w wysokości do 10.000 złotych (przed 2007 r. była to kwota rzędu 3.000 zł). Widać zatem, że niekiedy może być rzeczywiście dolegliwa. Powyższa reguła znajduje zastosowanie odpowiednio do obrońcy lub pełnomocnika, w wypadkach szczególnych ze względu na ich wpływ na przebieg czynności. W postępowaniu przygotowawczym karę pieniężną, na wniosek prokuratora, nakłada sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie.
Oprócz pieniężnej kary porządkowej sąd może dodatkowo zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie świadka. Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie biegłego, tłumacza i specjalisty stosuje się tylko wyjątkowo. W razie uporczywego uchylania się od złożenia zeznania, wykonania czynności biegłego, tłumacza lub specjalisty oraz wydania przedmiotu można zastosować, niezależnie od kary pieniężnej, aresztowanie na czas nie przekraczający 30 dni.
Pamiętajmy, że karę pieniężną należy każdorazowo uchylić, jeżeli ukarany dostatecznie usprawiedliwi swe niestawiennictwo lub samowolne oddalenie się. Usprawiedliwienie może nastąpić w ciągu tygodnia od daty doręczenia postanowienia wymierzającego karę pieniężną. Warto w tym miejscu przytoczyć postanowienie sądu apelacyjnego w Krakowie z dnia 22 października 2009 r. (sygn. akt II AKz 445/09), zgodnie z którym termin do wniesienia zażalenia na postanowienie o nałożeniu kary pieniężnej nie rozpoczyna biegu od dnia ogłoszenia postanowienia na rozprawie także w stosunku do ukaranego nieobecnego zgodnie z art. 100 § 1 k.p.k. Przepis ten ma charakter ogólny i podlega uchyleniu przez szczególny przepis art. 286 zdanie drugie k.p.k., który jako początek biegu terminu do usprawiedliwienia nieobecności oznacza datę doręczenia takiego postanowienia, w czym zawiera się powinność doręczenia postanowienia o ukaraniu. Nie da się przyjąć, że bieg terminu do usprawiedliwienia rozpoczyna się w innym czasie niż bieg terminu dla złożenia zażalenia. Sąd popadł w sprzeczność, bo odmawiając przyjęcia zażalenia, wyraził pogląd, że oczekiwanie doręczenia postanowienia jest bezpodstawne, choć wcześniej zawiadomił ukaranego o treści postanowienia. Gdyby podzielić pogląd sądu, to ukarany mógłby nigdy nie dowiedzieć się o karze, więc nigdy by nie mógł usprawiedliwić swej nieobecności ani odwołać się od decyzji o ukaraniu. Postanowienie o nałożeniu kary za niestawiennictwo powzięte na rozprawie należy doręczać ukaranemu. Bieg terminu do złożenia zażalenia rozpoczyna się od daty tego doręczenia (art. 460 k.p.k.).
Jeżeli jednak kara porządkowa została już nałożona na świadka, to warto wiedzieć o przysługujących mu w takiej sytuacji ustawowych uprawnieniach. Na postanowienia i zarządzenia w przedmiocie kary porządkowej przysługuje zażalenie. Zażalenie wnosi się w terminie 7 dni od daty ogłoszenia postanowienia, a jeżeli ustawa nakazuje doręczenie postanowienia – od daty doręczenia. Dotyczy to również zażalenia na rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów lub opłat zawarte w wyroku. Pamiętajmy, że w przypadku kary porządkowej aresztowania złożenie zażalenia wstrzymuje wykonanie postanowienia o aresztowaniu.
