Zgodnie z treścią art. 33 § 3 Kodeksu wykroczeń, za okoliczność łagodzące karę za popełnienie wykroczenia uznaje się:
1) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem ciężkich warunków rodzinnych lub osobistych,
2) działanie sprawcy wykroczenia pod wpływem silnego wzburzenia wywołanego krzywdzącym stosunkiem do niego lub do innych osób,
3) działanie z pobudek zasługujących na uwzględnienie,
4) prowadzenie przez sprawcę nienagannego życia przed popełnieniem wykroczenia i wyróżnianie się spełnianiem obowiązków, zwłaszcza w zakresie pracy,
5) przyczynienie się lub staranie się sprawcy o przyczynienie się do usunięcia szkodliwych następstw swego czynu.
Jako okoliczności obciążające uwzględnia się w szczególności:
1. działanie sprawcy w celu osiągnięcia bezprawnej korzyści majątkowej,
2. działanie w sposób zasługujący na szczególne potępienie,
3. uprzednie ukaranie sprawcy za podobne przestępstwo lub wykroczenie,
4. chuligański charakter wykroczenia,
5. działanie pod wpływem alkoholu, środka odurzającego lub innej podobnie działającej substancji lub środka,
6. popełnienie wykroczenia na szkodę osoby bezradnej lub osoby, której sprawca powinien okazać szczególne względy,
7. popełnienie wykroczenia we współdziałaniu z małoletnim.
Sąd w wymierzaniu kary lub środka karnego ograniczony jest granicami przewidzianymi przez ustawę. Ograniczenia wynikają przede wszystkim z Konstytucji, umów międzynarodowych, kodeksu wykroczeń. Sąd wymierzając karę lub środek karny musi się kierować trzema zasadami: sprawiedliwości, prewencji ogólnej oraz prewencji szczególnej.
Dodatkowo sąd winien przy wymiarze kary lub środka karnego mieć na uwadze: rodzaj i rozmiar szkody wyrządzonej, stopień winy, pobudki, sposób działania, stosunek sprawcy do pokrzywdzonego, warunki majątkowe sprawcy oraz sposób życia sprawcy przed popełnieniem wykroczenia.
