Prezes UKE opublikował w dniu 28 marca 2006 r. na stronie internetowej UKE swoje stanowisko w sprawie wysokości opłat za przeniesienie przydzielonego numeru przy zmianie operatora. Zgodnie z tym stanowiskiem, zarówno w sieciach komórkowych, jak i stacjonarnych jednorazowa opłata za przeniesienie numeru przy zmianie operatora nie powinna być wyższa niż 50 zł, którą to kwotę brutto użytkownicy są skłonni maksymalnie zapłacić za skorzystanie z uprawnienia. W związku z realizacją uprawnienia do przeniesienia przydzielonego numeru w sposób niezgodny z przepisami ustawy Prezes UKE nałożył na PTC karę w wysokości 100 tys. zł. Decyzja w przedmiocie nałożenia kary została przez PTC zaskarżona do sądu. Wyrokiem z dnia 6 marca 2007 r. (sygn. akt XVII AmT 33/06) Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie PTC od decyzji Prezesa UKE z dnia 1 sierpnia 2006 r. nakładającej na PTC karę 100.000 zł za realizację uprawnienia do przeniesienia przydzielonego numeru w sposób niezgodny z przepisami art. 71 Prawa telekomunikacyjnego.
Następnie, w dniu 5 lutego 2008 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie rozpoznał apelację PTC od wyroku SOKiK. Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w całości i uchylił zaskarżoną decyzję o nałożeniu kary. Sąd Apelacyjny wskazał, iż Prezes UKE nie wykazał w decyzji, czy zaistniały przesłanki do nałożenia kary. Nie wykazał, iż pobierana przez PTC opłata za przeniesienie numeru w kwocie 122 zł jest opłatą zniechęcającą użytkowników końcowych. W opinii Sądu opłata ta nie może być ustalana w oderwaniu od kosztów ponoszonych przez operatora. Sąd Apelacyjny wskazał również na wadliwość opinii TNS OBOP, na której Prezes UKE oparł swoje ustalenia. Sąd wskazał, iż przyjęto wadliwą metodę badań – telefoniczną oraz objęto badaniem użytkowników powyżej 15 roku życia. Według Sądu podważało to wiarygodność takiej opinii.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego Prezes UKE wniósł skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, który w dniu 19 grudnia 2008 r. postanowił zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z następującym pytaniem prawnym:
„Czy art. 30 ust. 2 Dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej) (….) należy interpretować w ten sposób, że właściwy organ regulacyjny państwa członkowskiego zapewniając, aby bezpośrednie obciążenia abonentów nie zniechęcały do korzystania z dodatkowej usługi przeniesienia, numeru ma obowiązek uwzględniać koszty ponoszone przez operatorów w sieci telefonii ruchomej w związku z wykonywaniem takiej usługi".
W dniu 1 lipca 2010 r. odbyła się przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Luksemburgu publikacja wyroku w sprawie C-99/09 zapadłym w związku z przedstawionym przez Sąd Najwyższy pytaniem prejudycjalnym. Należy podkreślić, iż przed wydaniem wyroku przez Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, w dniu 15 kwietnia 2010 r. opinię w przedmiotowej sprawie wydał Rzecznik Generalny.
W dniu 1 lipca 2010 r. Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok, w którym orzekł: „ Artykuł 30 ust. 2 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywy o usłudze powszechnej) należy interpretować w ten sposób, że krajowy organ regulacyjny ma obowiązek uwzględniać, przy ocenie zniechęcającego charakteru opłaty obciążającej abonentów z tytułu korzystania z usługi przenoszenia numerów, koszty ponoszone przez operatorów sieci telefonii ruchomej w związku z wykonywaniem tej usługi. Niemniej zachowuje on uprawnienie do ustalenia maksymalnej kwoty tej należnej operatorom opłaty na poziomie niższym niż ponoszone przez operatorów koszty, jeżeli opłata obliczona wyłącznie na podstawie kosztów może zniechęcać użytkowników do korzystania z usługi przenoszenia numerów.".
