Zgodnie z art. 291 KK, każdy kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Paserstwo należy do czynów zabronionych, które mogą zostać popełnione zarówno umyślnie – tj. wtedy, gdy sprawca ma świadomość popełniania przestępstwa, jak i nieumyślnie – tj. wtedy, gdy takiej świadomości co prawda nie ma, lecz sprawca powinien i mógł stwierdzić przestępcze pochodzenie rzeczy. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2011 r. (sygn. akt III KK 360/10), dla bytu przestępstwa z art. 291 § 1 KK nie wystarcza ukrycie rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego. Innymi słowy, warunkiem odpowiedzialności za ten czyn w omawianej postaci nie jest tylko dokonanie czynności polegającej na utrudnieniu albo uniemożliwieniu ujawnienia rzeczy przez osobę pozbawioną jej posiadania lub przez organy ścigania, czyli ukrycie jej. Sprawca musi mieć ponadto świadomość, że takim zachowaniem pomaga innej osobie do ukrycia rzeczy, choćby osoba ta o pomocy tej nie wiedziała. Warunkiem odpowiedzialności za pomoc do ukrycia rzeczy, o której mowa w art. 291 § 1 KK, jest świadomość i wola albo co najmniej godzenie się sprawcy, że takiej pomocy swoim zachowaniem udziela.
Art. 292 KK przewiduje z kolei, że kto rzecz, o której na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. W wypadku znacznej wartości rzeczy pochodzącej z przestępstwa, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
Pamiętajmy, że przedmiot paserstwa nie musi przybierać cech typowo materialnych. Ustawodawca zdecydował się bowiem, że może nim być także program komputerowy. Karalność umyślnego paserstwa programu komputerowego przewiduje norma art. 293 § 1 KK, która nakazuje odpowiednie stosowanie przepisów dotyczących paserstwa rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego. Określone w art. 291 KK i art. 292 KK typy paserstwa umyślnego i nieumyślnego charakteryzują czynność wykonawczą jako nabycie, przyjęcie, pomoc do zbycia lub ukrycia rzeczy uzyskanej za pomocą czynu zabronionego. Z uwagi na wykładnię pojęcia rzecz, nawiązującą do cywilistycznego rozumienia tego terminu, nie obejmuje ona swoim zakresem programu komputerowego. Program komputerowy nie jest rzeczą. Aby uniknąć bezkarności paserstwa, którego przedmiotem jest program komputerowy uzyskany za pomocą czynu zabronionego, został wprowadzony do Kodeksu karnego odrębny typ paserstwa dotyczący tego przedmiotu. Przepis ten nie wskazuje samodzielnie znamion paserstwa programu komputerowego i odsyła w tym zakresie do treści art. 291 KK, który charakteryzuje typ paserstwa umyślnego, oraz do art. 292 KK charakteryzującego typ paserstwa nieumyślnego.
Określone powyżej sankcje karne za dopuszczenie się paserstwa nie są maksymalnymi wymiarami. W niektórych przypadkach sąd będzie bowiem mógł zastosować znacznie ostrzejsze środki. Dotyczy to oczywiście sytuacji, gdy czyn zabroniony skierowany jest na mienie znacznej wartości tj. wartości w czasie popełnienia czynu zabronionego przekraczającej 200 000 złotych. Kara grożąca za taki czyn to pozbawienie wolności od roku aż do 10 lat. Tej samej karze podlega sprawca, który dopuszcza się przestępstwa w stosunku do dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury.
