KPC posługuje się w tej kwestii tzw. planem podziału. W dużym uproszczeniu jest to swoistego rodzaju zestawienie, na podstawie którego następuje rozliczenie poszczególnych wierzycieli. Plan taki występuje w przypadku pojawienia się co najmniej dwóch wierzycieli uczestniczących w postępowaniu egzekucyjnym. Tym samym dla jednego wierzyciela, plan nie będzie miał znaczenia (dlatego też w takim przypadku się go nie sporządza).
Zgodnie z regulacją art. 1023 KPC, organ egzekucyjny sporządza plan podziału pomiędzy wierzycieli sumy uzyskanej z egzekucji z nieruchomości. Plan podziału powinien być sporządzony także wtedy, gdy suma uzyskana przez egzekucję z ruchomości, wynagrodzenia za pracę lub wierzytelności i innych praw majątkowych nie wystarcza na zaspokojenie wszystkich wierzycieli.
Plan podziału nie może jednak przybrać dowolnej formy – ustawodawca zakreśla podstawowe elementy, którymi powinien on się charakteryzować. Tym samym, w planie podziału należy wymienić:
- sumę ulegającą podziałowi;
- wierzytelności i prawa osób uczestniczących w podziale;
- sumę, jaka przypada każdemu z uczestników podziału;
- sumy, które mają być wypłacone, jak również sumy, które pozostawia się na rachunku depozytowym sądu, ze wskazaniem przyczyn uzasadniających wstrzymanie ich wypłaty;
- prawa ujawnione przez wpis w księdze wieczystej lub złożenie dokumentów do zbioru, które wygasły wskutek przysądzenia własności.
Przy świadczeniach powtarzających się bieżące raty wierzytelności uwzględnia się w planie podziału, jeżeli stały się wymagalne przed datą sporządzenia planu. Odsetki i inne świadczenia bieżące uwzględnia się w wysokości, do jakiej narosły do powyższego terminu. Nie dotyczy to danin publicznych przypadających z nieruchomości.
Rozdysponowanie należności uiszczonej przez dłużnika również podlega rygorystycznym zasadom. Na nieszczęście dla wierzycieli, najlepszą pozycję ma w takim przypadku organ egzekucyjny, który prowadził postępowanie – on jako pierwszy może żądać zaspokojenia swoich kosztów. Art. 1025 KPC wskazuje, że z kwoty uzyskanej z egzekucji zaspokaja się w następującej kolejności:
- koszty egzekucyjne;
- należności alimentacyjne;
- należności za pracę za okres 3 miesięcy do wysokości najniższego wynagrodzenia za pracę określonego w odrębnych przepisach oraz renty z tytułu odszkodowania za wywołanie choroby, niezdolności do pracy, kalectwa lub śmierci i koszty zwykłego pogrzebu dłużnika;
- należności zabezpieczone hipoteką morską lub przywilejem na statku morskim;
- należności zabezpieczone hipoteką, zastawem, zastawem rejestrowym i zastawem skarbowym albo korzystające z ustawowego pierwszeństwa oraz prawa, które ciążyły na nieruchomości przed dokonaniem w księdze wieczystej wpisu o wszczęciu egzekucji lub przed złożeniem do zbioru dokumentów wniosku o dokonanie takiego wpisu;
- należności za pracę niezaspokojone w kolejności trzeciej;
- należności, do których stosuje się przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, o ile nie zostały zaspokojone w kolejności piątej (chodzi o wszelkie zobowiązania podatkowe);
- należności wierzycieli, którzy prowadzili egzekucję;
- inne należności.
Po zaspokojeniu wszystkich należności ulegają zaspokojeniu kary pieniężne oraz grzywny sądowe i administracyjne. W równym stopniu z należnością ulegają zaspokojeniu odsetki i koszty postępowania. Z pierwszeństwa równego należnościom kategorii czwartej i piątej korzystają wszystkie roszczenia o świadczenia uboczne objęte zabezpieczeniem na mocy odrębnych przepisów. Roszczenia o świadczenia uboczne nieobjęte zabezpieczeniem zaspokaja się w kategorii dziesiątej, chyba że należność podlegałaby zaspokojeniu w kategorii wcześniejszej. To samo dotyczy roszczeń o świadczenia należne dożywotnikowi. Jeżeli przedmiotem egzekucji jest spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, wierzytelność spółdzielni mieszkaniowej z tytułu niewniesionego wkładu budowlanego związana z tym prawem ulega zaspokojeniu przed należnością zabezpieczoną na tym prawie hipotecznie.
