Przepis § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia stanowi powielenie normy ustawowej, zatem zasadnym jest uchylenie wspomnianego przepisu. Ponadto wprowadzenie w projekcie zmiany do § 12 ust. 5 rozporządzenia jest uzasadnione koniecznością wyeliminowania rozbieżności pomiędzy ustawą a rozporządzeniem w zakresie czasookresu przechowywania notatki z rozmowy dyscyplinującej. Ustawa wskazuje w art. 134a ust. 3 na okres roku, natomiast rozporządzenie w § 12 ust. 5 na okres 3 miesięcy przechowywania notatki. Kilkuletnie doświadczenia, które wynika ze stosowania przepisów wskazanego na wstępie rozporządzenia w praktyce wskazują na potrzebę wprowadzenia regulacji umożliwiających organowi orzekającemu w sprawie wydanie orzeczenia dyscyplinarnego, bez konieczności zwracania sprawy prowadzącemu, w celu zmiany zarzutu, w sytuacji, gdy analiza akt postępowania dyscyplinarnego, wykaże możliwość wydania orzeczenia w oparciu o zmodyfikowany zarzut, ale co należy uwypuklić – wyłącznie w granicach tego zarzutu, co do jego opisu oraz kwalifikacji prawnej. Chodzi np. o sytuacje przyjęcia krótszego niż w postawionym obwinionemu zarzucie okresu czasu popełnienia czynu, w wypadku częściowego przedawnienia karania z uwagi na upływ czasu, przyjęcia mniejszej aniżeli stawiana w zarzucie ilości przedmiotów, czy jednostek stanowiących przedmiot działania obwinionego, przykładowo wypił na służbie zamiast zarzucanych mu dwóch piw tylko jedno, czy też zarzucanego mu czynu dopuścił się nieumyślnie, podczas gdy w zarzucie obwinia się go o działanie w ramach zamiaru umyślnego.
W zakresie kwalifikacji prawnej, chodzi o sytuacje, gdy zarzuca się obwinionemu popełnienie czynu kwalifikowanego kumulatywnie z dwóch lub więcej przepisów np. niedopełnienie obowiązków służbowych, a jednocześnie niewykonanie polecenia przełożonego, natomiast analiza akt postępowania dokonana przez organ orzekający uzasadnia przyjęcie, iż obwiniony faktycznie swoim działaniem lub zaniechaniem wypełnił znamiona jedynie jednego z powyższych naruszeń dyscypliny służbowej. Organ orzekający, w takim wypadku będzie mógł ograniczyć kwalifikację prawną przyjętą w zarzucie jedynie do jednego stosownego w danej, konkretnej sytuacji punktu art. 135 ust.2 ustawy. Zaproponowane zmiany będą miały szczególne znaczenie przy orzekaniu w drugiej instancji, gdzie zmniejsza się przedział czasowy, umożliwiający organowi orzekającemu skuteczne działanie, często uniemożliwiający zwrot sprawy prowadzącemu, bez uniknięcia przedawnienia karania czynu.Przyjęcie takiego jak wyżej opisano sposobu działania przełożonego właściwego w sprawach dyscyplinarnych, wpłynie znacząco na ekonomikę prowadzonych postępowań dyscyplinarnych, a jednocześnie usprawni i przyspieszy ich prowadzenie.
W wielu wypadkach umożliwi to zakończenie postępowania w terminie, bez konieczności dokonywania czasochłonnej i często skomplikowanej procedury zwrotu sprawy prowadzącemu, zmiany zarzutu, przesłuchania obwinionego, po zmianie zarzutu, ponownego zaznajamiania go z aktami sprawy, rozpatrywania kolejnych wniosków dowodowych oraz doręczania postanowienia o zamknięciu postępowania. W szczególności ma to znaczenie, w sytuacji, gdy obwiniony unika udziału w czynnościach lub odbioru korespondencji, podejmując działania mające na celu przedłużenie postępowania. Czynności takie sprowadzające się do modyfikacji wcześniej ogłoszonego zarzutu, w jego ramach faktycznych i prawnych, mają faktycznie walor wyłącznie formalny, nie wnosząc nowych elementów, istotnych z punktu widzenia obwinionego.
Zmiana sposobu działania organu orzekającego, w opisanych sytuacjach, będąca skutkiem wprowadzenia proponowanych zmian, w niczym nie będzie naruszała podstawowego prawa obwinionego, jakim jest prawo do obrony. Należy jeszcze raz uwypuklić, iż modyfikacja zarzutu będzie ograniczona ramami faktycznymi opisu czynu i jego kwalifikacji prawnej, przyjętymi w postanowieniu o wszczęciu postępowania dyscyplinarnego i wcześniej znanymi obwinionemu, na okoliczność których był przesłuchiwany i miał prawo składać wyjaśnienia i wnioski dowodowe. Wprowadzenie proponowanej zmiany jest ponadto wskazane i uzasadnione tworzącą się praktyką orzeczniczą sądów administracyjnych np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 marca 2009 r., sygn. akt II S.A./Wa 1371/08, w którym sąd stwierdził nieważność orzeczenia dyscyplinarnego wydanego w drugiej instancji, w sytuacji przyjęcia przez organ orzekający, wobec przedawnienia karania, krótszego aniżeli w ogłoszonym obwinionemu zarzucie, okresu czasu popełnienia czynu. Sąd uznał, iż w określonych przepisem §33 powyższego rozporządzenia wariantach
rozstrzygnięcia sprawy, przez organ drugiej instancji, nie ma takiej możliwości. W takim stanie prawnym, po wprowadzeniu przedmiotowej zmiany przepisów, możliwości takie niewątpliwie będą istniały.
Wprowadzenie w projekcie przepisu wskazującego, że rozporządzenie stosuje się do spraw wszczętych i niezakończonych w dniu jego wejścia w życie ma na celu usprawnienie i przyspieszenie prowadzonego postępowania dyscyplinarnego. Z wyżej opisanych względów, omawiane zmiany ułatwią i przyśpieszą prowadzenie postępowania dyscyplinarnego, bez pogorszenia sytuacji procesowej obwinionego, a w szczególności nie naruszą jego prawa do obrony.
