W wyroku z dnia 23 stycznia 2014 r. (sygn. akt K 51/12), Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 492 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. – Kodeks wyborczy rozumiany w ten sposób, że dotyczy orzeczenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji wydanego po nabyciu mandatu wójta, jest zgodny z art. 60 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Podstawowe znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy miało ustalenie kręgu osób, do których ma zastosowanie kwestionowany artykuł. TK uznał, że przepis ten znajduje zastosowanie jedynie do urzędujących wójtów, a nie do kandydatów na ten urząd.
Dla przypomnienia, zgodnie z treścią powyższego przepisu KW – wygaśnięcie mandatu wójta następuje wskutek orzeczenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji w trybie określonym w przepisach o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na okres co najmniej do końca kadencji.
W uzasadnieniu swojego stanowiska Trybunał podkreślił, że ustawodawca w treści art. 492 § 1 pkt 6 k.w. ustanowił swoisty związek przyczynowo-skutkowy, z którego wynika, że wygaśnięcie mandatu wójta następuje „wskutek” orzeczenia niezdolności. Innymi słowy, wygaśnięcie mandatu ma być skutkiem czynności orzeczenia przez lekarza orzecznika ZUS niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji. Jeśli czynność orzekania miała miejsce przed nabyciem mandatu, to wówczas czynność ta nie może być przesłanką wygaśnięcia mandatu wójta. W momencie orzekania niezdolności mandatu wójta zainteresowana osoba nie posiadała. Do tego samego wniosku prowadzi wykładnia systemowa kwestionowanego przepisu. Wszystkie przesłanki wygaśnięcia mandatu wójta wymienione w art. 492 § 1 KW są przesłankami, które mogą zaistnieć dopiero po nabyciu mandatu wójta, a zatem po wyborze danej osoby na to stanowisko. Żadna z tych przesłanek, w tym również przesłanka orzeczenia niezdolności, o ile zaistnieje przed dniem wyborów, nie uzasadnia wszczęcia procedury wygaszenia mandatu wójta. Mając na uwadze powyższe argumenty Trybunał stwierdził, że przesłanką wygaśnięcia mandatu wójta nie jest każde orzeczenie o niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, lecz tylko takie które zostało wydane względem osoby już wybranej na urząd wójta. Jednocześnie z uwagi na fakt, że sposób rozumienia kwestionowanego przepisu był okolicznością sporną, Trybunał uznał za konieczne sprecyzowanie w sentencji wyroku prawidłowego sposobu jego wykładni. W tym właśnie rozumieniu przepis został poddany kontroli pod względem jego zgodności z konstytucją.
Zakwestionowany art. 492 § 1 pkt 6 KW jest jednym z przepisów formułujących warunki pełnienia służby publicznej, a konkretnie urzędu wójta. Przepis ten nie określa warunku przyjęcia do służby publicznej, bowiem nie znajduje on zastosowania do osób kandydujących na urząd wójta. Formułuje on natomiast warunek, którego zaistnienie uniemożliwia wójtowi dalsze pozostawanie w służbie publicznej. Orzeczenie względem urzędującego wójta niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji na okres co najmniej do końca kadencji powoduje bowiem wygaśnięcie jego mandatu. W tym właśnie znaczeniu art. 492 § 1 pkt 6 KW ogranicza dostęp do pełnienia służby publicznej.
Trybunał uznał, że art. 492 § 1 pkt 6 KW nie narusza zasady proporcjonalności, zwłaszcza w aspekcie doboru środków przydatnych do realizacji wyznaczonego przez ustawodawcę celu. Celem tego przepisu jest pozbawienie mandatu wójta osoby, która do końca kadencji nie jest w stanie go sprawować z uwagi na stan zdrowia. Warto w tym miejscu jednak zaznaczyć, że zakwestionowana regulacja prawna, choć uznana za zgodną z konstytucją, ma jednak pewne mankamenty legislacyjne. Nie przesądzają one o jej niekonstytucyjności, niemniej jednak wymagają usunięcie przez ustawodawcę. Z tego powodu TK podjął decyzję, że na kanwie niniejszej sprawy w odrębnym postanowieniu zasygnalizuje parlamentowi konieczność usunięcia luk prawnych, co jest niezbędne dla spójności systemu prawnego.
