Ustawodawca w ustawie o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, która obowiązuje od 1997 r. upoważnił Ministra Finansów do ustalenia w drodze rozporządzenia na okres nie dłuższy niż 6 lat listę towarów i usług, do których stosuje się stawkę 0% oraz przypadki, gdy sprzedaż towarów do wolnych obszarów i składów celnych jest traktowana na równi z eksportem. Jednakże w zakwestionowanym przepisie rozporządzenia z 15 grudnia 1995 r. Minister Finansów ustalił, że stawkę 0% podatku stosuje się do usług nabywanych za środki finansowe z pomocy zagranicznej, jeżeli została zawarta pisemna umowa o świadczenie tych usług zarejestrowana przez Komitet Integracji Europejskiej. Według wnioskodawcy ustawa o podatku VAT określała ściśle i wyczerpująco materię przekazaną do unormowania w akcie wykonawczym. Stanowiło ją ustalenie listy towarów i usług. Ustawa nie upoważniała ministra do unormowania w rozporządzeniu jakichkolwiek innych kwestii. Takie upoważnienie zostało wprowadzone dopiero nowelą, która weszła w życie 30 czerwca 1999 r. Dopiero wtedy ustawodawca upoważnił ministra do wprowadzenia warunków stosowania obniżonych stawek podatku. W konsekwencji zakwestionowany przepis nakładał na obywateli obowiązki nie przewidziane w ustawie. Wobec braku w ustawie o VAT wytycznych i szczegółowego upoważnienia do wprowadzenia warunków stosowania zerowej stawki podatku każdy przypadek uzależnienia ulgi od spełnienia jakichkolwiek warunków stanowił w stanie prawnym obowiązującym w 1997 r. naruszenia konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że § 68a ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w brzmieniu obowiązującym do czasu jego uchylenia z dniem 1 stycznia 1998 r. w zakresie, w jakim uzależnia zastosowanie stawki podatku od towarów i usług 0 proc. od zarejestrowania pisemnej umowy o świadczenie usług przez Komitet Integracji Europejskiej:
- jest zgodny z art. 64 w związku z art. 92 ust. 1 konstytucji, a także z art. 50 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowy,
- nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 konstytucji.
W pozostałym zakresie Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Zakwestionowany przepis został uchylony 31 grudnia 1997 r., lecz na mocy przepisów przejściowych może być nadal stosowany do stanów prawnych powstałych przed dniem jego uchylenia. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że wskazany przepis rozporządzenia nie został wydany z przekroczeniem upoważnienia ustawowego, a zatem nie narusza konstytucji. W opinii Trybunału wymaganie legitymowania się pisemną umową o świadczenie usług, zarejestrowaną przez Komitet Integracji Europejskiej nie był dodatkowym i nieprzewidzianym w ustawie warunkiem zastosowania stawki podatkowej, lecz jedynie sposobem wykazania, że dane usługi są nabywane za środki finansowe z pomocy zagranicznej, nie zaś za środki pochodzące z innych źródeł.
Trybunał Konstytucyjny przychylił się do wcześniejszego orzecznictwa, że art. 84 Konstytucji RP nie wyraża prawa ani wolności konstytucyjnej, na podstawie, których możliwe byłoby wywiedzenie prawa podmiotowego. Ponadto Trybunał Konstytucyjny wskazał, że realizacja obowiązków podatkowych łączy się nieuchronnie z ingerencją w prawa majątkowe. Ustawa nie może jednak naruszać istoty prawa własności, a podatek nie może być instrumentem konfiskaty mienia. Trybunał stwierdził, że taka sytuacja w tej sprawie nie występuje. Stwierdził również, że oparcie skargi konstytucyjnej na postanowieniach umowy międzynarodowej jest niedopuszczalne, ponieważ z art. 91 konstytucji nie wynikają żadne wolności lub prawa.
