Znowelizowany art. 92 ust. 3 ustawy o Straży Granicznej (dalej: SG) zawiera definicję pojęcia "miejscowości pobliskiej", w której może być zrealizowane prawo funkcjonariusza SG do lokalu mieszkalnego. Zgodnie z tą definicją jest to miejscowość, której granice administracyjne znajdują się w odległości drogowej do 30 km od granic administracyjnych miejsca pełnienia służby. Według wnioskodawcy zakwestionowany artykuł nie jest precyzyjny z racji tego, że nie określa on praw i obowiązków funkcjonariusza SG w razie zaistnienia zmian infrastruktury drogowej lub granic administracyjnych miejscowości. Nie uwzględniono także możliwości skorzystania przez funkcjonariusza SG z innego środka transportu publicznego, co może skutkować odmienną niż przewidziana w przepisie odległością. Jest to, zdaniem wnioskodawcy, naruszenie zasady poprawnej legislacji.
Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 45 ust.l pkt. 11 ustawy o SG funkcjonariusz może być zwolniony ze służby po upływie 12 miesięcy od dnia zawieszenia go w czynnościach służbowych. Instytucję zawieszenia funkcjonariusza reguluje art. 43 ustawy o SG. Zestawiając treść art. 43 ust.l, z przepisami kodeksu postępowania karnego kwestionowany przepis zdaniem wnioskodawcy jest co najmniej zbędny lub sprzeczny z treścią art. 262 § 3 kpk. Dowodzi to braku precyzji i jasności kwestionowanego przepisu. W myśl art. 128 ust. 2 okres zawieszenia funkcjonariusza SG w czynnościach służbowych nie podlega wliczeniu do okresu służby, od którego zależy wysokość uposażenia i innych świadczeń pieniężnych a także do wymiaru urlopu wypoczynkowego i innych urlopów, chyba że postępowanie dyscyplinarne zostało zakończone wymierzeniem innej niż wydalenie ze służby kary dyscyplinarnej lub prawomocnym wyrokiem uniewinniającym. Odmienne uregulowanie w przypadku funkcjonariuszy innych służb dowodzi naruszenia przez kwestionowane unormowanie art. 31 ust.3 w zw. z art. 32 ust. 1 konstytucji.
Zgodnie z art. 10 ust. 2 ustawy emerytalnej skazanie emeryta albo rencisty prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo umyślne lub przestępstwo skarbowe umyślne, ścigane z oskarżenia publicznego, popełnione w związku z wykonywaniem czynności służbowych i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej, albo za przestępstwo określone w art. 258 Kodeksu karnego lub wobec którego orzeczono prawomocnie środek karny pozbawienia praw publicznych za przestępstwo lub przestępstwo skarbowe popełnione przed zwolnieniem ze służby, powoduje utratę prawa do zaopatrzenia emerytalnego na podstawie ustawy. Wymienione w art. 10 ust. 2 ustawy emerytalnej przesłanki pozbawienia uprawnionego prawa do otrzymywanego świadczenia uprawniają organ pozasądowy do stosowania dodatkowej dolegliwości, co w ocenie wnioskodawcy narusza zakaz dwukrotnego karania w tej samej sprawie.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że:
- Art. 92 ust. 3 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej w brzmieniu nadanym przez art. 1 pkt 30 ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o Straży Granicznej oraz niektórych innych ustaw jest zgodny z art. 32 ust. 1 konstytucji.
- Art. 45 ust. 2 pkt 11 ustawy z 12 października 1990 r. powołanej w punkcie 1 jest zgodny z wynikającą z art. 2 konstytucji zasadą należytej legislacji.
- Art. 128 ust. 2 ustawy z 12 października 1990 r. powołanej w punkcie 1 w zakresie, w jakim okres zawieszenia w czynnościach służbowych nie wlicza się do okresu służby funkcjonariusza, od którego zależy wysokość innych niż uposażenie zasadnicze świadczeń pieniężnych lub prawo do nich oraz wymiar urlopu wypoczynkowego i innych rodzajów urlopów, jest zgodny z art. 32 ust. 1 konstytucji.
- Art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin w związku z art. 12 ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy o Straży Granicznej oraz niektórych innych ustaw jest zgodny z wynikającymi z art. 2 konstytucji zasadami niedziałania prawa wstecz oraz ochrony praw słusznie nabytych.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Przed nowelizacją art. 92 ust. 3 ustawy o Straży Granicznej – określenie "miejscowość pobliska" było uzależnione od czasu podróży środkami transportu publicznego. Według Trybunału Konstytucyjnego cechą istotną odróżniającą SG od funkcjonariuszy pozostałych służb mundurowych jest specyfika tej służby pełnionej w szczególnych warunkach, na obszarach na których sieć połączeń komunikacyjnych nie jest tak gęsta jak w innych regionach. Wnioskodawca nie wykazał, że dokonany przez ustawodawcę wybór cechy istotnej stanowiącej kryterium definiowania pojęcia "miejscowość pobliska", a przez to stanowiącej także kryterium różnicujące to pojęcie w kontekście regulacji dotyczących innych służb mundurowych narusza konstytucję.
Zgodnie z treścią znowelizowanego art. 45 ust. l pkt. 11 ustawy o SG funkcjonariusz może być zwolniony ze służby po upływie 12 miesięcy od dnia zawieszenia go w czynnościach służbowych. TK zwrócił uwagę, że przedłużenie okresu zawieszenia w czynnościach służbowych nie oznacza automatycznie zakazu zwolnienia funkcjonariusza ze służby przed upływem czasu zawieszenia. Celem zawieszenia jest odsunięcie funkcjonariusza od wykonywania czynności służbowych. W tym okresie funkcjonariusz otrzymuje 50% należnego uposażenia. Okres zawieszenia nie jest jednak okresem gwarancyjnym, w którym funkcjonariusz jest objęty ochroną przed zwolnieniem ze służby.
Przeprowadzona przez Trybunał analiza kwestionowanego art. 10 ust. 2 oraz skutków prawnych, jaki ten przepis wywołuje wykazała, ze przepis ten nie narusza zasady zakazującej działanie prawa wstecz. Trybunał przypomniał, że istotą tej zasady jest to, że wynikające z przepisów prawnych normy mogą wiązać skutki prawne tylko z faktami, które zaistniały po wejściu w życie przepisów. Nie mogą natomiast wiązać takich skutków prawnych z faktami, które zaistniałe przed wejściem w życie przepisów. Ponadto utrata prawa do zaopatrzenia emerytalnego, o której mowa w kwestionowanym przepisie wskazuje, że nie chodzi tutaj o prawo nabyte słusznie. A tylko takie prawa podlegają ochronie konstytucyjnej.
