Skarżąca spółka Polinvest będąca wieczystym użytkownikiem nieruchomości położonej w Warszawie, stanowiącej własność Skarbu Państwa otrzymała wypowiedzenie dotychczasowej stawki opłaty za użytkowanie wieczyste. Jednocześnie wskazano nową stawkę oraz operat szacunkowy na podstawie, którego Starosta Powiatu Warszawskiego ustalił, iż wartość przedmiotowej nieruchomości wzrosła. Skarżący wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z wnioskiem o uznanie wypowiedzenia za bezzasadne. Kolegium orzekło, że wypowiedzenie stawki było bezzasadne, ponieważ Starosta nie wykazał, ze wartość nieruchomości wzrosła. Starosta wniósł sprzeciw od tego orzeczenia do sądu okręgowego. Przewodniczący wydziału cywilnego sądu okręgowego wezwał skarżącego jako powoda do uiszczenia wpisu sądowego. Z kolei skarżący złożył zażalenie uzasadniając, że m.in. to nie on powinien uiszczać wpisowe, bo wywołanie sprawy nastąpiło na skutek sprzeciwu Starosty od orzeczenia SKO. Skarżący uznał, ze wpis powinien zapłacić Starosta. Sąd Apelacyjny w Warszawie wydał postanowienie, w którym utrzymał w mocy decyzję przewodniczącego wydziału cywilnego sądu okręgowego. Według skarżącego zakwestionowany przepis narusza konstytucję, bo m.in. stwarza właścicielowi nieruchomości możliwość nadużycia swojej pozycji. Może on zawsze nie ryzykując ponoszenia kosztów ani nie będąc obciążonym ciężarem dowodowym w razie przegranej przed SKO zainicjować postępowanie sądowe.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 80 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami jest zgodny z art. 2 Konstytucji i nie jest niezgodny z art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji. Oznacza to, że zakwestionowany przepis ustawy o gospodarce nieruchomościami jest zgodny z konstytucją. Wyrok ten jest ostateczny, a jego sentencja podlega ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw.
Skarżąca spółka Polinvest zarzucała, że zakwestionowany przepis narusza konstytucyjną zasadę państwa prawnegoa a w szczególności ściśle związaną z nią zasadę lojalności państwa wobec obywatela. Polega to na nakazie takiego stanowienia prawa, aby obywatel mógł układać swoje sprawy bez narażania się na skutki prawne, których nie mógł przewidzieć w momencie podejmowania decyzji. Celem tej zasady powinno być doprowadzenie do zapewnienia bezpieczeństwa prawnego jednostce. Ma ona mieć możliwość określenia konsekwencji poszczególnych zachowań i zdarzeń na gruncie obowiązującego prawa oraz mieć przekonanie, że prawodawca nie zmieni ich w sposób arbitralny. Powinna jednak uwzględniać fakt, że zmiana warunków społecznych lub gospodarczych może wymagać zmiany obowiązującego prawa, a nawet niezwłocznego wprowadzenia w życie nowych regulacji. W opinii Trybunału Konstytucyjnego w tej sprawie nie można stwierdzić, że kwestionowany przepis, nie narażał skarżącej spółki na niemożliwe do przewidzenia skutki.
