27 lutego 2014 r. Trybunał rozpoznał pytanie prawne Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy dotyczące prowadzenia, wbrew zakazowi, działalności gospodarczej polegającej na świadczeniu usług taxi w Porcie Lotniczym im. Fryderyka Chopina, bez zgody zarządzającego lotniskiem. Wątpliwości sądu pytającego powstały w związku ze sprawą, w której warszawski taksówkarz został obwiniony o to, że w styczniu 2013 r., w Porcie Lotniczym im. Fryderyka Chopina, wbrew zakazowi świadczył usługi taxi, bez zgody zarządzającego lotniskiem. Interweniujący policjant nałożył na niego mandat karny w wysokości 150 zł. Taksówkarz odmówił jednak jego przyjęcia twierdząc, że posiada zgodę na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie całego kraju i nie potrzebuje dodatkowej zgody zarządzającego Portem Lotniczym.
Zgodnie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze, odpowiedzialności karnej zagrożonej karą grzywny podlega ten, kto wbrew obowiązkowi określonemu w art. 83a ust. 1 ustawy nie stosuje się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych obowiązujących na lotnisku, wydanych na podstawie art. 83a ust. 2. Jak wskazywał sąd pytający, obecne brzmienie art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo lotnicze odsyła do art. 83a ust. 1 tej ustawy. Podstawą wydania przepisów porządkowych, o których mowa w art. 83a ust. 1 prawa lotniczego, niemających rangi przepisów powszechnie obowiązujących, jest art. 83a ust. 2 tej ustawy. Pozwala on Ministrowi Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej na określenie w drodze rozporządzenia – w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Ministrem Finansów – podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujących wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska. Z tej możliwości minister skorzystał, wydając 4 września 2012 r. rozporządzenie w tej sprawie. § 2 ust. 1 pkt 6 lit b powyższego rozporządzenia stanowi, że na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Sąd pytający miał wątpliwości, czy tak określona norma kompetencyjna umożliwia organom władzy publicznej ograniczenie konstytucyjnie zagwarantowanej wolności gospodarczej, a tym samym, czy nie narusza art. 22 w związku z art. 20 konstytucji.
W wyroku o sygn. akt P31/13 TK orzekł, iż kwestionowane przepisy prawa lotniczego i rozporządzenia w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku są zgodne z Konstytucją. Tym samym oznacza to, iż art. 210 ust. 1 pkt 5a w związku z art. 83a ust. 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. – Prawo lotnicze jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 konstytucji oraz z wynikającą z art. 2 Konstytucji zasadą prawidłowej legislacji. Dodatkowo § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku jest zgodny z art. 22 w związku z art. 20 i art. 2 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
W uzasadnieniu swojego stanowiska Trybunał zaznaczył, że gwarantowana przez art. 22 Konstytucji wolność działalności gospodarczej nie ma charakteru absolutnego, a zatem może podlegać ograniczeniom. Skoro operowanie przepisami blankietowymi jest akceptowane w kontekście szczególnej gwarancji określoności skonstruowanej na użytek odpowiedzialności karnej, to uznać należy, że przy spełnieniu określonych warunków, posługiwanie się przepisem blankietowym nie koliduje także z ogólną („słabszą“) gwarancją wynikającą z zakorzenionej w art. 2 Konstytucji zasadzie poprawnej legislacji.
