Dariusz P. był zatrudniony na stanowisku prezesa spółki. Po ogłoszeniu upadłości spółki wystąpił przeciwko syndykowi z roszczeniem o ustalenie istnienia wierzytelności tytułem części wynagrodzenia za pracę. Sędzia-komisarz ustalił listę wierzytelności uznając wierzytelność Dariusza P. w kategorii pierwszej. Postanowienie to zostało zaskarżone. Sąd gospodarczy w postanowieniu odmówił uznania w kategorii pierwszej wierzytelności Dariusza P. Zakwestionowane przepisy stanowią, że w trakcie trwania postępowania upadłościowego dla wierzycieli, którzy nie wytoczyli powództwa przed ogłoszeniem upadłości jedyną drogą dochodzenia należności podlegających zgłoszeniu do masy upadłości jest ich zgłoszenie celem umieszczenia na liście wierzytelności. W przypadku odmowy uznania ich wierzytelności muszą oczekiwać do zakończenia postępowania upadłościowego, by móc wytoczyć powództwo przeciwko upadłemu. Z kolei wierzyciele, którzy wytoczyli powództwo przed ogłoszeniem upadłości, w razie odmowy umieszczenia wierzytelności na liście, mogą domagać się podjęcia zawieszonego postępowania sądowego i tą drogą uzyskać sprostowanie listy wierzytelności.
W opinii sądu pytającego, nie ma wystarczających przesłanek do uprzywilejowania pozycji wierzyciela, który wytoczył powództwo przed ogłoszeniem upadłości względem pozostałych wierzycieli. Nie wszyscy wierzyciele mogą być świadomi, w którym momencie nastąpi ogłoszenie upadłości. Brak aktywności wierzyciela przed ogłoszeniem upadłości może być wywołane chęcią uniknięcia dalszego pogorszenia sytuacji finansowej upadłego, bądź koniecznością oczekiwania na wymagalność świadczenia. W pewnych okolicznościach postawa wierzyciela, który nie wytoczył powództwa przed ogłoszeniem upadłości nie jest od niego zależna. W ocenie sądu pytającego, przepisy wskazane w pytaniu prawnym, budzą wątpliwości co do zgodności z konstytucyjną zasadą równości.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 62 w związku z art. 169 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe jest zgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 45 ust. 1 konstytucji.
Z art. 193 Konstytucji wynika, że przesłanką skutecznego wszczęcia postępowania przed TK w trybie kontroli konkretnej jest m.in. wymóg, aby od rozstrzygnięcia wątpliwości konstytucyjnej przedstawionej Trybunałowi przez sąd zależało rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem pytającym. Przesłanka warunkująca możliwość skutecznego wszczęcia postępowania przed TK jest spełniona w zakresie wątpliwości konstytucyjnej dotyczącej czasowej niedopuszczalności wytoczenia przez powoda, który nie wystąpił z powództwem przed ogłoszeniem upadłości, powództwa o wierzytelność, która nie została uznana w postępowaniu upadłościowym. W takim bowiem tylko zakresie odpowiedź na przedłożone pytanie prawne determinuje rozstrzygnięcie w sprawie zawisłej przed sądem pytającym.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że przyjęcie do rozpoznania pozwu wniesionego przez powoda w sprawie zawisłej mogłoby nastąpić tylko wtedy, gdy Trybunał stwierdził niekonstytucyjność kwestionowanego uregulowania ze wskazaniem, że droga sądowa powinna być dopuszczalna dla wszystkich wierzycieli upadłego. Zważywszy na grupowy interes właścicieli w zakończeniu postępowania upadłościowego bez uzasadnionej zwłoki takie uregulowanie byłoby niezgodne z konstytucją.
