Możliwe jest jednak odroczenie momentu jego nałożenia w przypadku, gdy dla zebrania wszelkich niezbędnych informacji organ mandatowy jest zmuszony przeprowadzić dodatkowe ustalenia. Nałożenie mandatu nie może nastąpić później, niż po upływie 14 dni od daty ujawnienia czynu w sytuacji, gdy sprawca wykroczenia został złapany na gorącym uczynku lub bezpośrednio po jego popełnieniu.
W razie naocznego stwierdzenia wykroczenia pod nieobecność sprawcy ale gdy nie zachodzi wątpliwość co do jego osoby, termin ten jest wydłużony do 90 dni. W sytuacji zaś, gdy wykroczenie zostało ujawnione za pomocą przyrządu kontrolno-pomiarowego lub urządzenia rejestrującego a sprawca nie został schwytany na gorącym uczynku lub bezpośrednio potem oraz nie zachodzi wątpliwość co do jego osoby, nałożenie grzywny w drodze mandatu karnego nie może nastąpić po upływie 180 dni od daty ujawnienia czynu.
Grzywnę w postaci mandatu można wymierzyć w postaci:
1. Mandatu karnego gotówkowego, który jest wydawany ukaranemu po uiszczeniu grzywny bezpośrednio funkcjonariuszowi, który ją nałożył.
Staje się on prawomocny z chwilą uiszczenia grzywny. Mandat tego rodzaju można nałożyć wyłącznie na osobę czasowo przebywającą na terytorium Polski lub niemającą stałego miejsca zamieszkania lub pobytu.
2. Mandatu karnego kredytowanego wydawanego ukaranemu za pokwitowaniem odbioru.
Staje się on prawomocny z chwilą pokwitowania jego przyjęcia. Winien być uregulowany z terminie 7 dni od daty przyjęcia. Mandat taki może być nałożony na osoby inne niż podlegające mandatowi gotówkowemu.
3. Mandatu karnego zaocznego, którym można nałożyć grzywnę w razie stwierdzenia wykroczenia, którego sprawcy nie zastano na miejscu jego popełnienia i nie zachodzi wątpliwość co do sprawcy tego czynu.
Mandat pozostawia się w takim miejscu, aby ukarany mógł go niezwłocznie odebrać. Powinien wskazywać, gdzie w terminie 7 dni od jego wystawienia ukarany może uiścić grzywnę oraz informować o skutkach jej nieuiszczenia w tym terminie. Staje się on prawomocny z chwilą jego uiszczenia we wskazanym miejscu i terminie. W razie nieuregulowania tak nałożonego mandatu organ, którego funkcjonariusz nałożył grzywnę zobowiązany jest wystąpić do sądu z wnioskiem o ukaranie. Kwestię przedawnienia mandatu reguluje art. 45 Ustawy z dnia 20 maja 1971r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2010r. Nr 46, poz. 275 ze zm.).
Karalność wykroczenia ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. Oznacza to, że po upływie tego czasu nie można ukarać sprawcy za popełnienie wykroczenia i nałożyć na niego mandatu. Zasady tej nie stosuje się w przypadku, gdy w trakcie roku od popełnienia wykroczenia wszczęto postępowanie. W takim wypadku karalność przedawnia się z upływem lat 2.
Prawomocny mandat karny jest ostatecznym rozstrzygnięciem w sprawie o wykroczenie. Uchylenie mandatu prawomocnego należy do rzadkości i wchodzi w grę tylko w wyjątkowych sytuacjach wskazanych w przepisach. Może on zostać uchylony wyłącznie gdy został nałożony za czyn niebędący czynem zabronionym jako wykroczenie. Ukarany, który uzna, że taka sytuacja miała miejsce może w terminie 7 dni od daty uprawomocnienia się mandatu złożyć wniosek o jego uchylenie do sądu, na którego obszarze działania została nałożona grzywna. W razie uchylenia prawomocnego rozstrzygnięcia, przedawnienie biegnie od daty uchylenia rozstrzygnięcia.
Kara grzywny nałożona w trybie mandatu karnego nie podlega wykonaniu, jeżeli od daty uprawomocnienia się rozstrzygnięcia upłynęły 3 lata.
Termin ten należy liczyć od dnia ukarania. Zatem po upływie 3 lat mandatu nie można już wyegzekwować. W razie nieuiszczenia mandatu ściąganie grzywny następuje w trybie przepisów Ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.). Organem egzekucyjnym jest w tym wypadku naczelnik urzędu skarbowego, właściwy dla miejsca zamieszkania sprawcy wykroczenia. Organy administracji państwowej mają 3 lata na ściągniecie kary pieniężnej nałożonej za wykroczenie drogowe. Dopiero po tym okresie sprawa ulega przedawnieniu. Ukaranie uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania lub przedawnienia wykonania kary.
Zatarcie skazania oznacza, że skazanemu na powrót przysługuje status osoby niekaranej. W świetle prawa jest on uważany za niekaranego i może się na to powoływać przy składaniu różnego rodzaju zeznań czy oświadczeń oraz wypełniając kwestionariusze. Jeżeli jednak ukarany przed upływem 2 lat od popełnienia wykroczenia, popełnił nowe wykroczenie, za które wymierzono mu karę aresztu, ograniczenia wolności lub grzywny, ukaranie za oba wykroczenia uważa się za niebyłe po upływie 2 lat od wykonania, darowania albo od przedawnienia wykonania kary za nowe wykroczenie.
