Z powyższego wynika zatem, że to na kupującym ciąży obowiązek zawiadomienia o wadzie nabytego przedmiotu w odpowiednim czasie. Zachowanie ustawowych terminów przez konsumenta przy zgłaszaniu rękojmi niekiedy nie jest wystarczające, sprzedawcy stosują bowiem nieuczciwe praktyki polegające na przedłużaniu postępowania reklamacyjnego – udzielają odpowiedzi już po upływie terminu na zgłoszenie rękojmi, chcąc tym samym zwolnić się od odpowiedzialności za wadliwy towar. Takie zachowanie jest jednak niezgodne z prawem.
W świetle art. 8 ustawy z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej oraz o zmianie Kodeksu cywilnego, jeżeli towar konsumpcyjny jest niezgodny z umową, kupujący może żądać doprowadzenia go do stanu zgodnego z umową przez nieodpłatną naprawę albo wymianę na nowy, chyba że naprawa albo wymiana są niemożliwe lub wymagają nadmiernych kosztów. Przy ocenie nadmierności kosztów uwzględnia się wartość towaru zgodnego z umową oraz rodzaj i stopień stwierdzonej niezgodności, a także bierze się pod uwagę niedogodności, na jakie naraziłby kupującego inny sposób zaspokojenia. Nieodpłatność naprawy i wymiany oznacza, że sprzedawca ma również obowiązek zwrotu kosztów poniesionych przez kupującego, w szczególności kosztów demontażu, dostarczenia, robocizny, materiałów oraz ponownego zamontowania i uruchomienia. W tym miejscu dochodzimy do najważniejszej treści tego przepisu – jeżeli sprzedawca, który otrzymał od kupującego żądanie reklamacyjne i nie ustosunkował się do niego w terminie 14 dni, uważa się, że uznał je za uzasadnione.
Jeżeli kupujący nie może żądać naprawy ani wymiany albo jeżeli sprzedawca nie zdoła uczynić zadość takiemu żądaniu w odpowiednim czasie lub gdy naprawa albo wymiana narażałaby kupującego na znaczne niedogodności, ma on prawo domagać się stosownego obniżenia ceny albo odstąpić od umowy; od umowy nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna. Przy określaniu odpowiedniego czasu naprawy lub wymiany uwzględnia się rodzaj towaru i cel jego nabycia.
Niezależnie od powyższego powinniśmy pamiętać o treści art. 568 KC – uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne wygasają po upływie roku, a gdy chodzi o wady budynku – po upływie lat trzech, licząc od dnia, kiedy rzecz została kupującemu wydana. Upływ powyższych terminów nie wyłącza wykonania uprawnień z tytułu rękojmi, jeżeli sprzedawca wadę podstępnie zataił. Zarzut z tytułu rękojmi może być podniesiony także po upływie powyższych terminów, jeżeli przed ich upływem kupujący zawiadomił sprzedawcę o wadzie. Tym samym oznacza to, że prawidłowe zachowanie kupującego wzmacnia jego pozycję prawną, nawet w sytuacji gdy przedsiębiorca próbuje przedłużać postępowanie reklamacyjne. W braku reakcji przedsiębiorcy i niechęci naprawienia lub wymiany wadliwej rzeczy, konsument powinien skierować sprawę na drogę postępowania sądowego lub do Miejskiego Rzecznika Praw Konsumentów. Warto przy tym pamiętać, że po utracie uprawnień z rękojmi istnieje prawna możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych na zasadach ogólnych (art. 471 KC), również w takim zakresie, w jakim pokrywają się one z roszczeniami z tytułu rękojmi.
