Zgodnie z treścią art. 888 i n. Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Nie stanowią jednak darowizny bezpłatne przysporzenia, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu, a także gdy ktoś zrzeka się prawa, którego jeszcze nie nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie zrzeczenia się prawo jest uważane za nie nabyte.
Ogólnie rzecz biorąc umowa darowizny nie może zostać zawarta pod jakimkolwiek warunkiem lub z określeniem konkretnego terminu. Z drugiej jednak strony darczyńca może w niej umieścić polecenie dla obdarowanego. Zgodnie bowiem z treścią art. 893 KC, darczyńca może włożyć na obdarowanego obowiązek oznaczonego działania lub zaniechania, nie czyniąc nikogo wierzycielem. Instytucja ta swoją konstrukcją jest bardzo podobna do polecenia wynikającego z testamentu zmarłego spadkodawcy.
Termin, a także warunki związane z wykonaniem polecenia przez darczyńcę z reguły wynikają z treści samej umowy darowizny. Jeżeli jednak takich zapisów po prostu nie ma, to obdarowany powinien wykonać swój obowiązek kiedy tylko to jest możliwe. Czasami obdarowany nie chce w ogóle wykonać nałożonego na niego polecenia, wówczas darczyńca ma prawo domagać się wykonania istniejącego obowiązku. Wyjątkiem jest jednak sytuacja, gdy polecenie ma na celu wyłącznie dobro obdarowanego. Po śmierci darczyńcy realizacji polecenia mogą domagać się jego spadkobiercy, a także organy administracji państwowej – te ostatnie tylko, gdy polecenie miało na względzie interes społeczny. W braku dalszej chęci realizacji polecenia przez obdarowanego, zawsze można wystąpić na drogę sądową celem realizacji istniejącego roszczenia. Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2002 r. (sygn. akt III CZP 19/02), zarówno gdy chodzi o polecenie przy darowiźnie, jak i przy poleceniu testamentowym, określony krąg podmiotów może domagać się od obciążonego powinnego zachowania się wynikającego z treści polecenia, jednak podmioty te nie mogą skorzystać z przymusu państwowego w celu zmuszenia obciążonego do takiego zachowania się.
Mając na względzie powyższe nie wolno zapominać o samym obdarowanym, który z różnych względów może nie chcieć zrealizować nałożonego na niego obowiązku. Może on skutecznie odmówić wykonania polecenia, gdy nastąpiła istotna zmiana stosunków – nie tylko pomiędzy nim a darczyńcą, ale także osobą trzecią, na rzecz której polecenie miało być zrealizowane.
