Następstwem popełnienia czynu zabronionego jest zastosowanie kary albo środków karnych obok kary. Środki karne dzielimy na środki o charakterze terminowym lub jednorazowym. Dodatkowo środki karne dzielimy na obligatoryjne lub fakultatywne. Zgodnie z treścią art. 39 Kodeksu Karnego, środkami karnymi są:
1) pozbawienie praw publicznych,
2) zakaz zajmowania określonego stanowiska, wykonywania określonego zawodu lub prowadzenia określonej działalności gospodarczej,
2a) zakaz prowadzenia działalności związanej z wychowaniem, leczeniem, edukacją małoletnich lub z opieką nad nimi,
2b) obowiązek powstrzymania się od przebywania w określonych środowiskach lub miejscach, zakaz kontaktowania się z określonymi osobami, zakaz zbliżania się do określonych osób lub zakaz opuszczania określonego miejsca pobytu bez zgody sądu,
2c) zakaz wstępu na imprezę masową,
2d) zakaz wstępu do ośrodków gier i uczestnictwa w grach hazardowych,
2e) nakaz opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym,
3) zakaz prowadzenia pojazdów,
4) przepadek,
5) obowiązek naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
6) nawiązka,
7) świadczenie pieniężne,
8) podanie wyroku do publicznej wiadomości.
Środki karne mogą być orzekane obok kary, jednak poza sytuacjami, w których przepisy prawa pozwalają na orzeczenie środka karnego samoistnie. Niektóre środki mogą być orzekane nie tylko w wyroku skazującym, ale również przy stosowaniu warunkowego umorzenia postępowania. Środki karne można stosować pojedynczo, nie ma jednak przeszkód, aby orzekać więcej niż jednego środka karnego. Łączeniu w karę łączną środków karnych może wystąpić jedynie w przypadku zastosowania pozbawienia praw publicznych, zakazów i obowiązków tego samego rodzaju.[1]
[1] Patrycja Kozłowska-Kalisz – Komentarz do Kodeksu Karnego
