Dodatek za rozłąkę
Dodatek za rozłąkę przysługuje pracownikowi czasowo przeniesionemu do pracy poza miejscowość stałego zamieszkania lub zakwaterowania, jeżeli pracownik był zatrudniony w tej miejscowości lub codziennie dojeżdżał do pracy z miejscowości stałego zamieszkania. Oczywiście pracownik musi wyrazić zgodę na takie przeniesienie. Jeżeli pracownik ma prawo do tego dodatku na mocy danej ustawy, wówczas to ona lub wydane do niej rozporządzenie regulują zasady wypłaty tego świadczenia.
I tak dodatek za rozłąkę dla:
– funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego reguluje Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 września 2006r. w sprawie świadczeń przysługujących funkcjonariuszom Służby Kontrwywiadu Wojskowego za podróże służbowe, przeniesienia lub delegowania (Dz. U. z 2006r., Nr 174, poz. 1279 ze zm.),
– funkcjonariuszy Służby Wywiadu Wojskowego reguluje Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 25 września 2006r. w sprawie świadczeń przysługujących funkcjonariuszom Służby Kontrwywiadu Wojskowego za podróże służbowe, przeniesienia lub delegowania (Dz. U. z 2006r., Nr 174, poz. 1280 ze zm.),
– żołnierzy zawodowych reguluje Rozporządzenie Ministra Obrony Narodowej z dnia 30 kwietnia 2010r. w sprawie świadczeń socjalno-bytowych dla żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2010r., Nr 87, poz. 565 ze zm.),
– funkcjonariuszy celnych reguluje Rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 27 października 2010r. w sprawie świadczeń związanych z przeniesieniem funkcjonariusza celnego do pełnienia służby w innej miejscowości (Dz. U. z 2010r., Nr 202, poz. 1338),
– urzędników państwowych reguluje Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002r., Nr 236, poz. 1990 ze zm.).
W przypadku, gdy prawo do takiego świadczenia nie jest zagwarantowane ustawowo jego przyznanie zależy wyłącznie od woli pracodawcy. Jeżeli pracodawca przewiduje taki dodatek powinien być on uregulowany w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagrodzeń a w przypadku gdy pracodawca nie jest zobowiązany do utworzenia regulaminu wynagrodzeń – w umowie o pracę. Jednocześnie gdy pracownik nie zostanie objęty takim uregulowaniami u danego pracodawcy, mają do niego zastosowanie przepisy zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 14 sierpnia 1990r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych (M.P. Nr 32, poz. 258 ze zm.), obowiązujące na podstawie art. 11 ustawy z 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 24, poz. 110).
Wysokość dodatku za rozłąkę
Wysokość dodatku za rozłąkę dla grup zawodowych, które to świadczenie mają zagwarantowane ustawowo regulują poszczególne rozporządzenia. Natomiast w sytuacji, gdy jego wypłata zależy od woli pracodawcy jego wysokość może być dowolna. Wysokość dodatku ustalana jest za każdy dzień rozłąki i w większości przypadków wynosi 95% diety określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Przy obliczaniu wysokości dodatku za rozłąkę nie uwzględnia się:
– nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy,
– zwolnień od pracy bez prawa do wynagrodzenia lub do zasiłku,
– urlopu wypoczynkowego i bezpłatnego,
– delegowania do stałego miejsca zamieszkania,
– podróży służbowej, z tytułu której pracownik otrzymywał diety w pełnej wysokości,
– pobytu u rodziny w miejscu stałego zamieszkania w ramach odwiedzin,
– pobytu w szpitalu.
Należy pamiętać, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 18 Ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r., Nr 0, poz. 361 ze zm.) kwota dodatku za rozłąkę nie przekraczająca wysokości diety za czas podróży służbowej na obszarze kraju jest zwolniona od podatku dochodowego.
