Zgodnie z treścią art. 208 KK, kto rozpija małoletniego, dostarczając mu napoju alkoholowego, ułatwiając jego spożycie lub nakłaniając go do spożycia takiego napoju, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Z powyższego wynika zatem, że rozpijanie nie musi dotyczyć tylko i wyłącznie sprzedawców, którzy handlują alkoholem w niezgodny z prawem sposób. W praktyce sprawcą powyższego czynu zabronionego może być bowiem każdy z nas.
W wyroku z dnia 14 marca 2007 r. (sygn. akt IV KK 472/06) Sąd Najwyższy podkreślił, że normatywna konstrukcja powyższego przepisu, wyraźnie odmienna od użytej w treści w art. 185 KK z 1969 r., pozwala na stwierdzenie, że również jednorazowe działanie sprawcy może – w niektórych sytuacjach – doprowadzić do skutku w postaci rozpijania małoletniego, rozumianego jako niebezpieczeństwo przyzwyczajenia się do alkoholu lub umocnienia się w tego rodzaju skłonności, choć wydaje się oczywiste, że realizacja znamion tego przestępstwa będzie najczęściej wymagała działania wielokrotnego. Strona przedmiotowa omawianego przestępstwa polega zatem na rozpijaniu małoletniego poprzez dostarczanie mu napoju alkoholowego, ułatwianie jego spożycia lub nakłanianie do spożycia takiego napoju. Należy wyjaśnić, że w myśl art. 46 ust. 1 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi napojem alkoholowym jest produkt przeznaczony do spożycia zawierający alkohol etylowy pochodzenia rolniczego w stężeniu przekraczającym 0,5% objętościowych alkoholu. Dostarczanie może przybierać postać zarówno odpłatnego, jak i darmowego doręczania napoju alkoholowego, tak w sposób pośredni, jak i bezpośredni. W praktyce zachowanie sprawcy może polegać na zakupie alkoholu w sklepie i następne jego wręczenie małoletniemu do spożycia, namawianiu małoletniego do spożycia alkoholu, czy wreszcie na dawaniu rad w jaki sposób zdobyć napój wyskokowy.
Przestępstwo rozpijania małoletniego ma charakter formalny – to oznacza, że sprawca nie musi osiągnąć skutku w postaci upojenia małoletniego. Wystarczy zatem, że będzie podejmował tego typu czynności. Dostarczanie i ułatwianie spożycia alkoholu małoletniemu może być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym (sprawca chce lub godzi się na popełnienie przestępstwa). W przypadku zaś nakłaniania do spożycia alkoholu, sprawca może wypełnić ten czyn tylko w zamiarze bezpośrednim.
Przedmiotem bezpośredniego działania w przypadku przestępstwa rozpijania jest oczywiście małoletni, tj. osoba, która nie ukończyła 18 lat. Może budzić wątpliwości, czy przedmiotem bezpośredniego działania tego czynu zabronionego może być osoba poniżej 18 roku życia, która przez zawarcie małżeństwa uzyskała pełnoletność. Mając jednak na uwadze treść art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości z 1982 r., zakazującego sprzedaży alkoholu osobom do lat 18 (niezależnie od ich stanu cywilnego), należy przyjąć, że uzyskanie pełnoletności na gruncie prawa cywilnego nie wyłącza osób poniżej lat 18 z kręgu osób chronionych przed zgubnym wpływem alkoholu (por. komentarz M. Szewczyk).
