Rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron następuje, jak wskazuje na to sama nazwa, na podstawie oświadczeń woli pracodawcy i pracownika. Warto przy tym zaznaczyć, że powyższa forma ustania stosunku pracy może być stosowana względem każdej umowy o pracę. Nie ma więc przeszkód, aby na mocy porozumienia stron rozwiązaniu uległa umowa o pracę na czas określony, nieokreślony, czy okres próbny. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 22 grudnia 1976 r. (sygn. akt I PRN 121/76) zaznaczył także, że przepisy oddziału 1 rozdziału III działu drugiego Kodeksu pracy nie wyłączają możliwości rozwiązania na skutek porozumienia stron stosunku pracy nawiązanego na podstawie powołania, przy czym porozumienie powinno być zawarte między pracownikiem i organem, który go powołał. Rozwiązanie na mocy porozumienia stron stosunku pracy, nawiązanego na podstawie powołania, powoduje ustanie stosunku pracy z dniem ustalonym w tym porozumieniu bez względu na to, czy i kiedy organ uprawniony odwoła pracownika z zajmowanego stanowiska.
Forma w jakiej powinno nastąpić rozwiązanie umowy o pracę na mocy porozumienia stron nie została niestety określona przez polskiego ustawodawcę, tak jak ma to miejsce np. w odniesieniu do jednostronnego rozwiązania stosunku pracy. W związku z tym właściwą regulacją odnajdziemy w przepisach Kodeksy cywilnego – zgodnie bowiem z treścią art. 300 KP, w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Właściwym w omawianej materii będzie przepis art. 66 KC – rozwiązanie umowy na mocy porozumienia powinniśmy traktować jako szczególnego rodzaju ofertę. Zgodnie z powyższą regulacją, oświadczenie drugiej stronie woli zawarcia umowy stanowi ofertę, jeżeli określa istotne postanowienia tej umowy. Jeżeli oferent nie oznaczył w ofercie terminu, w ciągu którego oczekiwać będzie odpowiedzi, oferta złożona w obecności drugiej strony albo za pomocą środka bezpośredniego porozumiewania się na odległość przestaje wiązać, gdy nie zostanie przyjęta niezwłocznie, złożona w inny sposób przestaje wiązać z upływem czasu, w którym składający ofertę mógł w zwykłym toku czynności otrzymać odpowiedź wysłaną bez nieuzasadnionego opóźnienia. W praktyce nie ma zatem przeszkód, aby rozwiązanie umowy o pracę w omawianym trybie nastąpiło tak w formie ustanej, jak i pisemnej. Dla celów dowodowych warto jest jednak skorzystać z drugiego rozwiązania – w razie ewentualnych sporów pismo rozwiązujące umowę o pracę będzie idealnym zabezpieczeniem zarówno dla byłego pracodawcy jak i pracownika.
Uwaga!
Jeśli chcesz szybko i poprawnie przygotować Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron
przejdź do formularza »
Treść powyższego porozumienia jest tak naprawdę kształtowana zgodnie z wolą stron stosunku pracy. Tym samym oznacza to, że strony rozwiązywanej umowy mogą swobodnie określać okres wypowiedzenia stosunku pracy – mogą przy tym wydłużać albo skracać kodeksowe terminy wypowiedzenia. Warto w tym miejscu przytoczyć stanowisko Sądu Najwyższego określone w wyroku z dnia 1 sierpnia 1990 r. (sygn. akt I PR 258/90) – jeżeli strony zgodnie ustaliły datę i sposób rozwiązania umowy o pracę przez dwustronne porozumienie (art. 30 § 1 pkt 1 KP), przesunięcie przez zakład pracy na prośbę pracownika tylko samej daty rozwiązania umowy nie niweczy ustalonego trybu rozwiązania umowy, jeżeli z okoliczności sprawy nie wynika nic innego.
