W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ zaznaczył, że istotnie skarżąca wystąpiła drogą elektroniczną o udzielenie informacji publicznej wysyłając swój wniosek na adres e-mailowy. Jednocześnie podano, że w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Miasta na stronie internetowej znajduje się zarządzenie Burmistrza Miasta w sprawie realizacji przez Urząd Miasta zasad udostępniania informacji publicznych oraz wzór wniosku, jaki winna wypełnić osoba chcąca uzyskać informacje publiczne. Burmistrz podkreślił, że skarżąca zawarła swój wniosek na niewłaściwej stronie internetowej oraz bez zachowania formy obowiązującej w Urzędzie zatem nikt do dnia złożenia skargi nie wiedział o złożonym przez nią zapytaniu. Ponadto organ wskazał, że skarżąca nie wyczerpała trybu wnoszenia skargi do sądu administracyjnego przewidzianego w art. 52 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi bowiem nie wezwała organu administracji do usunięcia naruszenia prawa.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu Burmistrz Miasta w piśmie procesowym podał, iż na pocztę mailową nie wpłynął wniosek skarżącej o udostępnienie informacji publicznej. W dalszej kolejności w piśmie procesowym skarżąca wskazała, że organ zobowiązany był udostępnić jej żądane informacje niezależnie od formy w jakiej złożyła swój wniosek. Ponadto podała, że adres mailowy jest jedynym adresem internetowym, jaki jest udostępniony na stronie internetowej Urzędu Miasta i jest on umieszczany na oficjalnych pismach wysyłanych przez Urząd.
Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, że pytania wysłane do niego drogą elektroniczną nie mogą pozostać bez odpowiedzi. W niniejszym postępowaniu skarżąca zarzuca organowi bezczynność w zakresie nieudostępnienia jej informacji związanych z kosztami oraz ilościami remontów przeprowadzonych w Urzędzie Miasta. Wniosek o udzielenie cytowanych informacji skarżąca złożyła w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) – zwanej dalej u. d. i p. Powołana ustawa w sposób kompleksowy reguluje dostęp do informacji będących informacjami publicznymi. Zgodnie z obowiązującymi przepisami informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych. W tym miejscu należy odwołać się do regulacji art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowiącej, iż obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa.
Uwzględniając powyższe można stwierdzić, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących zadania publiczne oczywiście w zakresie tych zadań. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów, stanowi ją treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane.
W sytuacji złożenia przez wnioskodawcę prośby o udostępnienie informacji publicznej organ, w świetle przepisów ustawy może: udostępnić wnioskodawcy żądane informacje, wówczas dokonuje tego w formie tak zwanej czynności materialno – technicznej. Po drugie, gdy uznaje, że dana informacja nie może zostać stronie udostępniona wydaje decyzję administracyjną o odmowie udostępnienia tych informacji. Po trzecie natomiast, w przypadku wskazanym w art. 14 ust. 2 ustawy może wydać decyzję o umorzeniu postępowania. Jeżeli żądanie strony nie dotyczy informacji publicznej wówczas organ administracji nie ma podstaw do wydawania decyzji administracyjnej winien jedynie poinformować stronę, że sprawa nie dotyczy informacji będących informacjami publicznymi.
W niniejszej sprawie organ twierdzi, że nie otrzymał wniosku skarżącej w którym domagała się udostępnienia informacji publicznej. Jednocześnie w samej odpowiedzi na skargę, już w jej pierwszym zdaniu, organ przeczy temu twierdzeniu wskazując, że mieszkanka miasta wystąpiła z wnioskiem kierując swoje zapytanie na niewłaściwą stronę internetową oraz niedochowując formy złożenia zapytania o udostępnienie informacji publicznej. Zatem Sąd mając na uwadze dołączone do skargi potwierdzenie nadania korespondencji drogą mailową uznał, że wniosek ten został przez skarżącą wysłany. Na marginesie przyjdzie stwierdzić, że skarżąca złożyła przecież skargę na bezczynność za pośrednictwem organu administracji dołączając do niej swój wniosek, mimo tego organ administracji również i do tego wniosku nie odniósł się w żaden sposób.
Dodatkowo należy podkreślić, że nie można uzależniać możliwości udzielenia informacji publicznej od złożenia wniosku w odpowiedniej formie. Oczywiście dla ułatwienia wnioskodawcom możliwości składania wniosków organ może opracować pewne formularze, lecz samo już udzielenie informacji nie może zostać uzależnione od tego, czy na takim formularzu wniosek zostanie złożony czy też nie.
W świetle wyżej poczynionych rozważań, należało również ustalić, czy informacje, o których udzielenie zwróciła się skarżąca stanowią w istocie informację publiczną. Wniosek dotyczył ilości i kosztów remontów Urzędu Miejskiego oraz firm, które prowadziły te remonty, zatem w istocie zapytanie dotyczyło sposobu rozdysponowania środków publicznych. Niewątpliwie więc w tym zakresie dopuszczalny jest wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Brak podjęcia przez organ działań uzasadnia podniesienie zarzutu bezczynności wobec organu administracji. W niniejszej sprawie zatem, jak już wyżej wskazano, pozostawał w bezczynności nie odpowiedział bowiem w prawem przewidzianej formie na wniosek strony skarżącej.
