Sąd Najwyższy kasację uwzględnił, przy czym stwierdził, że:
Ze względu na treść art. 335 § 1 Kodeksu postępowania karnego, z której wynika, że wniosek prokuratora o wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy może dotyczyć orzeczenia wyłącznie kary lub środka karnego, w tym trybie nie jest dopuszczalne wnioskowanie o zastosowanie środka wychowawczego, leczniczego lub poprawczego wobec sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, jeżeli zachodzą warunki określone w art. 10 § 4 k.k. W związku z tym, a także koniecznością przeprowadzenia dowodów dla sprawdzenia, czy wspomniane warunki w konkretnym wypadku zachodzą, sprawa takiego oskarżonego powinna być zawsze rozpoznawana na zasadach ogólnych (art. 343 § 7 k.p.k.), czyli na rozprawie.
Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 września 2008 roku, sygn. akt WK 22/08, OSNKW 2009/1 poz. 5
Wydanie wyroku z trybie art. 335 Kodeksu postępowania karnego jest korzystne zarówno dla oskarżonego, jak i dla organów ścigania, ponieważ ogranicza postępowanie przygotowawcze. Sąd Najwyższy podkreślił, że w stosunku do osób, które w chwili popełnienia czynu ukończyły lat 17, ale nie ukończyły jeszcze lat 18, kodeks karny preferuje stosowanie zamiast kary środków wychowawczych, leczniczych lub poprawczych przewidzianych dla nieletnich – jeśli przemawiają za tym okoliczności sprawy oraz stopień rozwoju sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste. Tak właśnie stanowi art. 10 § 4 Kodeksu karnego. Aby rozważyć zastosowanie tego przepisu, należy zebrać możliwie jak najwięcej informacji o młodocianym, a to jest pracochłonne i wymaga czasu.
Skazanie w trybie art. 335 Kodeksu postępowania karnego zupełnie do powyższego nie przystaje, ponieważ nie ma w tym przypadku możliwości orzeczenia powyżej wymienionych środków. Zgodnie z opinią Sądu Najwyższego nawet gdyby nie zamierzano ich stosować, to i tak sprawa powinna być rozpoznawana na rozprawie w zwykłym trybie, ponieważ zważywszy na potrzebę zebrania licznych dowodów postępowanie przygotowawcze musi być prowadzone w pełnym zakresie. Nie może ono zostać ograniczone do okoliczności wymaganych w razie stosowania art. 335 Kodeksu postępowania karnego.
W omawianej sprawie pojawiła się jeszcze jedna kwestia – otóż Magdalena S. nie miała obrońcy. Natomiast Konwencja o prawach dziecka przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989 roku (Dz.U. 120, poz. 526) w art. 40 ust. 2 lit. b pkt II stanowi, że państwa-strony "dziecku, które podejrzewa się, oskarża lub uznaje winnym pogwałcenia prawa karnego" powinny przynajmniej gwarantować "zapewnienie prawnej lub innej pomocy w przygotowaniu i prezentowaniu jego obrony". Przy czym przez "dziecko" Konwencja rozumie każdą istotę ludzką poniżej 18 lat. Według Sądu Najwyższego ten przepis oznacza, że przygotowanie i rozpoznanie sprawy z udziałem sprawcy, który popełnił występek po ukończeniu lat 17, lecz przed ukończeniem lat 18, powinno nastąpić po zapewnieniu mu ochrony prawnej, a więc również udziału obrońcy. Magdalena S. musiała zatem mieć obrońcę bądź z wyboru, bądź wyznaczonego z urzędu na podstawie art. 40 Konwencji, ewentualnie art. 79 § 2 Kodeksu postępowania karnego.
