Zmiany opierają się generalnie na zwiększeniu bezpieczeństwa wśród omawianej grupy zawodowej –nie rzadkie były bowiem sytuacje, w których kierowcy kierowali pojazdami nieprzerwanie przez kilkanaście godzin, stwarzając tym samym zagrożenie nie tylko dla siebie, ale także i dla otoczenia. Pomimo norm prawnych, zdawałoby się dosyć konkretnie regulujących kwestię przerw w jeździe samochodem, nie każdy kierowca się do nich stosował – niekiedy nawet nie z własnej woli.
Podstawowym aktem prawnym regulującym omawiany temat jest ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców. Zgodnie z dodanymi do art. 1 ustępami 1a i 1b – ustawa określa od tej pory czas pracy także kierowców osobiście wykonujących przewozy drogowe, w rozumieniu art. 4 pkt 6a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (ust. 1a) oraz czas pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście wykonujących przewozy drogowe, w rozumieniu art. 4 pkt 6a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, na jego rzecz (ust. 1b). Ustawa o czasie pracy kierowców została „wyposażona” w zupełnie nowy rozdział odnoszący się do kierowców niezatrudnionych w oparciu o umowę o pracę. Od 16 lipca 2013 r. czasem pracy przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a w/w aktu prawnego, i osób, o których mowa w art. 1 pkt 1b omawianej ustawy, jest czas od rozpoczęcia do zakończenia pracy, w którym pozostają oni na swoich stanowiskach pracy, będąc do dyspozycji podmiotu, dla którego świadczą usługę przewozu drogowego i wykonują czynności związane z wykonywaniem przewozu drogowego. Do czasu pracy samozatrudniających się kierowców wlicza się czas pozostawania w gotowości do wykonywania pracy, w szczególności podczas oczekiwania na załadunek lub rozładunek, których przewidywany czas trwania nie jest znany kierowcy przed wyjazdem albo przed rozpoczęciem danego okresu.
Tygodniowy czas pracy nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy. Tygodniowy czas pracy może być jednak przedłużony do 60 godzin, jeżeli średni tygodniowy czas pracy nie przekroczy 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym 4 miesięcy. Tak określony czas pracy obowiązuje:
- przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a, i osoby, o których mowa w art. 1 pkt 1b – niezależnie od liczby podmiotów, na rzecz których wykonują przewóz drogowy;
- przedsiębiorców, o których mowa w art. 1 pkt 1a, i osoby, o których mowa w art. 1 pkt 1b – jeżeli jednocześnie są zatrudnieni jako kierowcy na podstawie stosunku pracy.
Pamiętajmy, że ewidencję czasu pracy przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 1 pkt 1a, prowadzi ten przedsiębiorca. Ewidencję czasu pracy osób, o których mowa w art. 1 pkt 1b, prowadzi podmiot, na rzecz którego wykonywany jest przewóz drogowy. Po sześciu kolejnych godzinach pracy kierowcy przysługuje przerwa przeznaczona na odpoczynek w wymiarze nie krótszym niż 30 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy nie przekracza 9 godzin, oraz w wymiarze nie krótszym niż 45 minut, w przypadku gdy liczba godzin pracy wynosi więcej niż 9 godzin. Przerwa może być dzielona na okresy krótsze trwające co najmniej 15 minut każdy, wykorzystywane w trakcie sześciogodzinnego czasu pracy lub bezpośrednio po tym okresie.
