Regulacje dyrektywy o usługach mają na celu zniesienie barier w zakresie swobody przedsiębiorczości dla usługodawców, a także barier w swobodnym przepływie usług między państwami członkowskimi w celu umożliwienia usługodawcom prowadzenia działalności usługowej w ramach rynku wewnętrznego poprzez rozpoczęcie prowadzenia przedsiębiorstwa w innych państwach członkowskich albo skorzystanie z możliwości tymczasowego świadczenia usług w innym państwie członkowskim nie prowadząc w nim przedsiębiorstwa. Ponadto przepisy te mają na celu urzeczywistnienie w pełni zintegrowanego rynku w dziedzinie usług i w konsekwencji wzrost gospodarczy oraz stworzenie nowych miejsc pracy w tym sektorze.
W aktualnie obowiązującym stanie prawnym podstawowym aktem prawnym regulującym podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zadania organów administracji publicznej w tym zakresie jest ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. W myśl art. 2 ustawy „działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły”. Natomiast zgodnie z art. 4 pkt 1 dyrektywy, który odnosi się zarówno do swobody przedsiębiorczości jak i swobody świadczenia usług – usługą jest wszelka działalność gospodarcza prowadzona na własny rachunek, wykonywana zwykle za wynagrodzeniem, zgodnie z art. 50 TWE. Wykładnia art. 50 TWE jak również art. 4 pkt 1 dyrektywy o usługach pokazuje, iż rodzaje wskazanych w tych przepisach usług pokrywają się pod względem przedmiotowym z rodzajami działalności gospodarczej określonymi w art. 2 ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej.
Należy uwypuklić, że w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich odpłatność jest koniecznym elementem pozwalającym uznać dane świadczenie za usługę, jednak obejmuje ona również działalność, która nie jest prowadzona dla zysku. Przykładem świadczenia usług, które nie jest wykonywane dla zysku może być np. działalność organizacji pożytku publicznego, za którą otrzymują one wynagrodzenie np. sprzedaż produkowanych w ramach terapii zajęciowej zabawek, z której wynagrodzenie przeznaczone zostaje na zaspokojenie potrzeb podopiecznych tych organizacji. Natomiast przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, niewątpliwie wskazują na charakter zarobkowy wykonywanej działalności nie dopuszczając w tej kwestii żadnych wyjątków, tak jak czyni to dyrektywa.
Regulacje zaprojektowanej regulacji – ustawy o świadczeniu usług na terytoriom Rzeczypospolitej Polskiej przyjmują, że przepisy dotyczące świadczenia usług, będą miały charakter ogólnych zasad oraz będą zawierały przepisy regulujące współpracę pomiędzy właściwymi organami krajowymi i właściwymi organami z w ustawie o świadczeniu usług. Jednocześnie ze względów systemowych niektóre z regulacji dyrektywy o usługach zostały zamieszczone w nowelizacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Wprowadzane tutaj tej ustawie regulacje dyrektywy, które są ściśle związane z działalnością gospodarczą
tj. mające związek z procedurami szeroko rozumianej reglamentacji – obowiązku uzyskania zezwolenia, wpisu do rejestru, licencji itp. Regulacje te zawarte w nowelizacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej są zgodnie z artykułami rozdziału III dyrektywy o usługach . Dotyczy to w szczególności instytucji stanowiących ułatwienia w podejmowaniu działalności, w tym zasad ogólnych dotyczących różnych form reglamentacji, które mają charakter uproszczeń proceduralnych – np. dorozumiana zgoda i instytucji zwiększających pewność obrotu prawnego – np. potwierdzenie wniosku. Przepisy regulujące działanie pojedynczego punktu kontaktowego, zostały umieszczone w nowelizacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z uwagi na ich związek z przepisami regulującymi funkcjonowanie Centralnej Ewidencji Działalności Gospodarczej oraz ich ścisły związek z
podejmowaniem działalności gospodarczej.
Realizację celów dyrektywy zapewnia m.in. uproszczenie procedur administracyjnych dotyczących podejmowania i wykonywania działalności usługowej, w szczególności poprzez:
– wprowadzenie jako zasady zakazu wymagania przez organy administracji dokumentów w formie oryginałów, poświadczonych kopii lub poświadczonego tłumaczenia;
– utworzenie pojedynczych punktów kontaktowych, posiadających funkcje ewidencyjne i informacyjne;
– elektronizację procedur dotyczących podejmowania i wykonywania działalności usługowej oraz wprowadzenia możliwości dopełnienia wszelkich formalności, z nimi związanych poprzez pojedyncze punkty kontaktowe;
– zakaz powielania wymogów:
– określenie warunków reglamentacji m.in. zasada wykonywania działalności przez czas nieograniczony;
– uproszczenia proceduralne w zakresie reglamentacji m.in. instytucja dorozumianej zgody, obowiązek potwierdzenia przyjęcia wniosku przez organ administracji publicznej, jednokrotne przedłużenie terminu rozpatrzenia wniosku. Przepisy likwidują lub łagodzą bariery w podejmowaniu lub prowadzeniu działalności usługowej. Chodzi głównie o likwidację m.in. obowiązku wstępnej rejestracji, wymogu przeprowadzenia testu ekonomicznego, wymogów związanych z przynależnością państwową usługodawcy lub jego personelu. Wprowadzono również – co do zasady – zakaz wymogu rejestracji na terytorium państwa przyjmującego oraz zakazu reglamentacji. Projekt ustawy zawiera również przepisy dotyczące współpracy administracyjnej, która ma zapewnić skuteczny nadzór nad usługodawcami i przyczynić się do eliminacji zjawiska powielania kontroli, w szczególności poprzez: wymianę informacji dotyczących działalności usługowej oraz realizację wniosków o przeprowadzenie kontroli.
