Zgodnie z art. 6b ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych w orzeczeniu poza ustaleniem niepełnosprawności lub stopnia niepełnosprawności umieszcza się określone wskazania. Przesłanki, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu tych wskazań dotyczą m.in. zatrudnienia, szkolenia, uczestnictwa w terapii zajęciowej. Zostały one określone w § 4 i § 5 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności. Przepisy te odnoszą się jednak wyłącznie do procesu orzekania o stopniu niepełnosprawności, tymczasem niektóre ze wskazań występują również w procesie orzekania o niepełnosprawności. Dotyczy to wskazania w zakresie korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej
egzystencji, które może być udzielane zarówno osobom dorosłym jak i dzieciom, wskazania w zakresie prawa do zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, które jako warunek uzyskania dodatku mieszkaniowego na bardziej korzystnych niż w przypadku osób pełnosprawnych warunkach odnosi się zarówno do niepełnosprawnych osób dorosłych jak i dzieci. Regulująca problematykę dodatków mieszkaniowych ustawa z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych posługuje się ogólnym pojęciem osoba niepełnosprawna. Ostatnim ze wskazań jest wskazanie spełniania przez osobę niepełnosprawną przesłanej do uzyskania karty parkingowej.
Zgodnie z art. 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności, o terminie rozpatrzenia wniosku, nie później niż 14 dni przed dniem jego rozpatrzenia należy zawiadomić osobę zainteresowaną lub jej przedstawiciela ustawowego, w przypadku orzekania o stopniu niepełnosprawności lub orzekania o wskazaniach do ulg i uprawnień albo przedstawiciela ustawowego dziecka, w przypadku orzekania o niepełnosprawności. Termin ten jest dwukrotnie dłuższy od terminu określonego w art. 92 Kodeksu postępowania
administracyjnego, regulującego tę problematykę na gruncie powszechnego postępowania administracyjnego. Prowadzi to, w szczególności na gruncie postępowania odwoławczego, które powinno zostać zakończone w terminie miesiąca, do przekraczania przez organy orzecznicze terminu miesięcznego ze względu na brak organizacyjnych możliwości wysłania przedmiotowego zawiadomienia – wymagającego co najmniej przeprowadzenia oceny formalnej wniosku – w terminie umożliwiającym jego doręczenie wnioskodawcy na 14 dni przez rozpatrzeniem wniosku i w konsekwencji do przewlekłości postępowania. Skrócenie
terminu zawiadomienia z 14 do 7 dni pozwoli zatem organom orzekającym na przyspieszenie procesu orzekania, co jest niewątpliwie w interesie osób wnioskujących o wydanie orzeczenia.
Art. 8 ust. 4 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003 r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności stanowi, iż w sytuacji, gdy lekarz – przewodniczący składu orzekającego uzna posiadaną dokumentację medyczną za wystarczającą do wydania oceny stanu zdrowia, może być ona wydana bez badania. Przepis ten jest wyjątkiem od zasady wydawania orzeczeń w oparciu o ocenę stanu zdrowia sporządzaną na podstawie badania osoby zainteresowanej i jako taki powinien być stosowany w sytuacjach szczególnych. Tymczasem praktyka pokazuje, iż przepis ten jest nadużywany, osoby ubiegające się o wydanie orzeczenia wnioskują o zastosowanie przedmiotowego trybu ze względów ekonomicznych, co nie znajduje żadnego uzasadnienia i może spowodować obniżenie jakości procesu orzekania o niepełnosprawności. Orzeczenie o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności stanowi podstawę ubiegania o szereg świadczeń o charakterze pieniężnym, dlatego weryfikacja stanu zdrowia powinna być szczególnie rzetelna i dokładna.
