Na podstawie umowy leasingu operacyjnego, skarżącej spółce PH PAXER przekazano samochód ciężarowy. Zbywcą był Marek J. Po zakończeniu umowy leasingu skarżąca spółka ten samochód nabyła od firmy leasingowej. Sąd rejonowy w sprawie przeciwko Markowi J. orzekł w stosunku do niego środek karny w postaci przepadku samochodu, o którym mowa. Skarżąca spółka będąc już właścicielem samochodu, nie została zawiadomiona o toczącym się postępowaniu i nie miała możliwości zgłoszenia interwencji. O orzeczeniu przepadku dowiedziała się, kiedy pracownicy urzędu skarbowego odebrali jej samochód. PH PAXER złożyła żądanie wyłączenia przedmiotowego samochodu spod egzekucji. Dodatkowo wniosła zażalenie na postanowienie urzędu skarbowego o umorzeniu postępowania w tej sprawie. Nie czekając na prawomocne rozstrzygnięcie zażalenia urząd skarbowy sprzedał samochód na licytacji. Sąd rejonowy oddalił powództwo z uwagi na fakt, że roszczenie zgodnie z art. 119 § 3 k.k.s. wygasło. Skarżąca wniosła apelację, która została oddalona.
Według skarżącej spółki, krótszy termin wygaśnięcia roszczeń dotyczących przedmiotów, co do których orzeczono przepadek w postępowaniu karnym skarbowym nie ma żadnego racjonalnego uzasadnienia. Nie gwarantuje również skutecznej ochrony podmiotom, które bez swojej winy nie mogły dochodzić własnych praw.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 119 § 3 kodeksu karnego skarbowego w zakresie, w jakim przewiduje dwuletni termin do wytoczenia powództwa o roszczenie przewidziane w art. 119 § 2 tej ustawy, liczony od daty uprawomocnienia się orzeczenia o przepadku przedmiotów, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 konstytucji, jest zgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 21 ust. 1, art. 42 i art. 64 ust. 3 konstytucji. W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Zaskarżony przepis stwarza stan rzeczy, w którym osoba uprawniona nie może w pewnych, niezależnych od siebie sytuacjach skorzystać z przysługującego jej na podstawie art. 119 § 2 kodeksu karnego skarbowego prawa dochodzenia roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia, ze względu na krótki termin ustawowy. Do konstytucyjnej ochrony prawa majątkowego należy natomiast także ochrona możliwości realizacji tego prawa. Wobec tego Trybunał Konstytucyjny orzekł, że zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 64 ust. 1 Konstytucji.
Rozpoznając zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równej ochrony praw majątkowych Trybunał stwierdził, że samo wprowadzenie zróżnicowania terminów dochodzenia roszczeń z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia w różnych ustawach nie stanowi naruszenia wskazanej zasady i orzekł, że art. 119 § 3 kodeksu karnego skarbowego jest zgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Pozostałe wskazane przez skarżącą konstytucyjne wzorce kontroli zostały uznane za nieadekwatne do oceny konstytucyjności art. 119 § 3 kodeksu karnego skarbowego.
