Sąd Najwyższy w odpowiedzi podjął uchwałę o następującej treści:
Termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z dnia 16.VII.2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz. U. 2004 r., Nr 171, poz. 1800, ze zm.), określa art. 118 k.c.
Uchwała z dnia 7 maja 2009 r. (sygn. akt III CZP 20/09).
Podstawowym zagadnieniem, którego rozstrzygnięcie przesądza o terminie przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych zawartej na podstawie ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne jest określenie charakteru prawnego tej umowy. W szczególności, czy do tej umowy mają zastosowanie przepisy o zleceniu. Ustawa z dnia 23 stycznia 1990 r. – o łączności nie definiowała usługi telefonicznej. Ustawa ta została zastąpiona ustawą z dnia 21 lipca 2000 r. – Prawo telekomunikacyjne. Według jej art. 2 pkt 36 przez usługę telefoniczną rozumiano usługę telekomunikacyjną polegającą – ogólnie ujmując – na bezpośredniej transmisji za pomocą sieci publicznej sygnałów mowy między użytkownikami urządzeń końcowych dołączonych do zakończeń sieci, dla wzajemnego komunikowania się. Z kolei w myśl art. 2 pkt 31 usługa telekomunikacyjna to działalność gospodarcza polegająca na transmisji lub kierowaniu sygnałów w sieciach telekomunikacyjnych. Ustawa z 2004 r., która zastąpiła ustawę z 2000 r., w art. 2 pkt 30 definiuje usługę telefoniczną jako usługę telekomunikacyjną obejmującą między innymi inicjowanie i odbieranie połączeń między użytkownikami.
Ustawodawca na nowo zdefiniował pojęcie usługi telekomunikacyjnej, wskazując, że jest to usługa polegającą głównie na przekazywaniu sygnałów w sieci telekomunikacyjnej; nie stanowi tej usługi usługa poczty elektronicznej. Świadczeniem usług zajmuje się dostawca usług, który jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym. Do publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych zaliczył także m. in. przyłączenie do publicznej sieci telekomunikacyjnej, informację o numerach, udostępnianie spisów abonentów. W rozdziale 1 działu III ustawy rozbudował regulacje odnoszące się do usługi telekomunikacyjnej oraz znacznie uszczegółowił te regulacje. Posłużył się tu pojęciem „umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych”, przewidział dla niej formę pisemną – w przypadku, gdy dotyczy usług publicznie dostępnych oraz ogólnie wskazał, co powinna zawierać taka umowa. Określono także prawa i obowiązki dostawcy usług w związku z zawarciem umowy, nałożył na niego obowiązek opracowania regulaminu, wskazano kryteria ustalania cen usług, uregulowano dalsze obowiązki podmiotów świadczących usługi, problematykę usługi o podwyższonej opłacie i kilka dalszych kwestii. Odrębnie ujęto regulację odnoszącą się do świadczenia usługi powszechnej , rozstrzygania sporów. W rozdziale 3 działu III ustawodawca uregulował problem odpowiedzialności przedsiębiorcy, ze szczególnym uwzględnieniem przedsiębiorcy świadczącego usługę powszechną. Przewidział również obowiązkowe postępowanie reklamacyjne. W art. 108 wprowadzono 12-miesięczny termin przedawnienia dla roszczeń z art. 105, tj. roszczeń przysługujących użytkownikowi wobec operatora. Termin ten jednakże nie odnosi się do roszczeń będących przedmiotem rozpoznania w sprawie, w której przedstawiono zagadnienie prawne, tj. roszczeń przysługujących operatorowi wobec użytkownika.
Reasumując należy uznać, że unormowanie ustawy z 2004 r. dotyczące umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych nie jest pełne i nie można go porównywać do sposobu regulacji poszczególnych typów umów w k.c. Nie ma kompleksowego charakteru, gdyż omawia jedynie wybrane zagadnienia. Pojęcia „umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych” redakcyjnie nie wyodrębniono. Nie przewidziano jako tytułu działu czy też rozdziału. Wskutek tego to unormowanie sprawia wrażenie „części ogólnej” regulacji dotyczących usług telekomunikacyjnych.
Jednakże z drugiej strony problematyce świadczenia usług telekomunikacyjnych – jak już wskazano – została poświęcona pewna część ustawy. W dwóch odrębnych artykułach, tj. art. 56 i art. 60 ustawy z 2004 r. określono minimalne wymagania treści umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych i regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych, które kształtują łącznie stosunek prawny wiążący strony tj. dostawcę publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych i użytkownika tych usług. Możliwa jest, zatem rekonstrukcja istotnych obowiązków stron, aczkolwiek na dość ogólnym poziomie. Możliwe jest również wskazanie specyficznego celu społeczno-gospodarczego umowy. Prowadzi to do wniosku, że elementy istotne umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zostały wystarczająco uregulowane przez inne przepisy w rozumieniu art. 750 k.c., a więc przez Prawo telekomunikacyjne z 2004 r. Fakt prawnego uregulowania umów telekomunikacyjnych w Prawie telekomunikacyjnym z 2004r. oznacza, że do tych umów, choć są to umowy o świadczenie usług, nie mają zastosowania przepisy o zleceniu.
Umowa o usługi telefoniczne, jak wynika z definicji usługi telefonicznej oraz treści art. 81 Prawa telekomunikacyjnego z 2004r., należy do kategorii umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a więc i do niej odesłanie z art. 750 k.c. nie ma zastosowania, w szczególności odesłanie do art. 751 k.c., który zawiera regulację terminów przedawnienia roszczeń. Dlatego też z tych względów należy przyjąć, że termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie Prawa telekomunikacyjnego z 2004 r., określa art. 118 k.c.
