Sąd Najwyższy, któremu tę wątpliwość przedstawiono, w odpowiedzi podjął uchwałę:
Termin, o którym mowa w art. 984 § 2 k.p.c. jest terminem zawitym prawa materialnego.
Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2009 roku, sygn. akt III CZP 71/09
Termin tygodniowy przewidziany w art. 984 § 2 k.p.c. oblicza się według przepisów prawa cywilnego. Wobec tego, że termin oznaczony w tygodniach kończy się z upływem dnia, który nazwą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a przyjęta w art. 111 § 2 k.p.c. reguła liczenia terminu dotyczy wyłącznie terminu oznaczonego w dniach, przyjąć należy, że nie ma ona zastosowania przy obliczaniu terminu tygodniowego. Oznacza to, ze dzień, w którym nastąpiło zdarzenie stanowiące punkt wyjścia dla liczenia terminu tygodniowego jest pierwszym dniem terminu tygodniowego. Skoro więc licytacja odbyła się w dniu 8 września 2008 r. (poniedziałek), natomiast wniosek, o którym mowa w art. 984 § 2 k.p.c. należało złożyć „w ciągu tygodnia po licytacji”, termin ten upływał w następny poniedziałek (dnia 15 września 2008 r.) Wniosek o przejęcie nieruchomości na własność złożony został we wtorek (dnia 16 września 2008 r.), a więc po upływie terminu.
Odnosząc się do kwestii objętej przedstawionym zagadnieniem prawnym rozpocząć należy od stwierdzenia, że o charakterze terminu nie decyduje okoliczność, w jakim akcie prawnym został umiejscowiony. Nie ma znaczenia czy jest to akt prawny obejmujący prawo postępowania cywilnego czy prawo materialne. Nie decyduje o tym także okoliczność, czy jest to termin długi, czy też krótki. Decydujące znaczenie ma rodzaj uprawnienia, realizowanego w terminie wskazanym przez ustawodawcę. Dla dochodzenia uprawnień składających się na określone prawo podmiotowe przewidziane są terminy materialnoprawne, natomiast dla uprawnień procesowych – terminy procesowe. Oba rodzaje uprawnień dochodzone są przed sądem przez ich zgłoszenie w piśmie procesowym. Nie oznacza to, że forma, w jakiej oba rodzaje uprawnień są zgłaszane miałaby decydować o charakterze terminu przewidzianego w przepisach poświęconych tym uprawnieniom. Z tych względów okoliczność, że wniosek o przejęcie na własność nieruchomości, o którym mowa w art. 984 § 2 k.p.c. podlega – jak stwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 30 stycznia 2002 r., III CZP 84/01 – ocenie z punktu widzenia wymagań formalnych, do których Sąd Najwyższy zaliczył złożenie rękojmi, nie może stanowić argumentu na rzecz stanowiska, że przewidziany w tym przepisie termin złożenia wniosku jest terminem procesowym, nie zaś materialnoprawnym. Wierzyciel składając wniosek o przejęcie na własność nieruchomości, podobnie jak powód, wnosząc powództwo przewidziane w art. 841 lub art. 842 k.p.c., realizuje przysługujące mu uprawnienie, które w razie uwzględnienia ukształtuje jego prawa majątkowe. Z tych względów tygodniowy termin przewidziany w art. 984 § 2 k.p.c. kwalifikować należy – podobnie jak terminy przewidziane w art. 841 i 842 k.p.c.) – jako termin zawity prawa materialnego.
