Pojęcie timeshare oznacza prawo do korzystania z rzeczy, przede wszystkim nieruchomości (np. ośrodka turystycznego, hotelu, pensjonatu, apartamentu) w określonych, regularnie powtarzających się odstępach czasu w każdym roku. Timesharing wiąże się z branżą usług turystycznych i jest najczęściej wykorzystywany w celu nabycia prawa korzystania z nieruchomości położonych w atrakcyjnych turystycznie miejscowościach.
Uchwalona ustawa określa zasady i tryb zawierania między przedsiębiorcą a konsumentem czterech rodzajów umów, tj. umów timeshare, umów o długoterminowy produkt wakacyjny, umów pośrednictwa w odsprzedaży timeshare oraz umów o uczestnictwo w systemie wymiany.
Ustawa o timeshare określa ponadto zasady ochrony konsumentów, z którymi przedsiębiorcy zawierają wymienione powyżej umowy oraz prawa i obowiązki przedsiębiorców i konsumentów będących stronami tych umów.
Nowa ustawa nakłada na przedsiębiorcę m.in. obowiązek dostarczania konsumentowi dokładnych i wystarczających informacji dotyczących regulowanych ustawą umów, reguluje zasady odstąpienia od umowy przez konsumenta bez podania przyczyny, jak również wprowadza zakaz żądania lub przyjmowania od konsumenta świadczeń określonych w umowie (tj. zaliczek, gwarancji bankowych lub ubezpieczeniowych, blokady rachunku bankowego, pisemnego oświadczenia uznania długu) oraz określa obowiązki przedsiębiorcy odnośnie utrzymania miejsca zakwaterowania w stanie przydatnym do umówionego użytku i zasady jego odpowiedzialności za wadliwość przedmiotu świadczenia.
Źródło Kancelaria Prezydenta
