Trybunał Konstytucyjny uznał wówczas, że stosowanie języka polskiego w obrocie konsumenckim i stosunkach pracy ma na celu ochronę w stosunku do konsumenta i pracownika. Wybór języka komunikacji pomiędzy stronami jest ważne nie tylko z punktu widzenia samej umowy, ale także ustala związane z jej wykonywaniem skutki prawne. Determinuje wszelką dalszą komunikację pomiędzy stronami, związaną z wykonywaniem umowy i ewentualną odpowiedzialnością z tytułu naruszenia praw i obowiązków z niej wynikających. Należy wziąć pod uwagę bardzo prawdopodobne w warunkach współczesnego rynku sytuacje, w których słabsza strona może być łatwo skłoniona przez profesjonalistę do przyjęcia obcego języka kontraktu. Zgoda na to w żaden sposób nie będzie wyrazem rzeczywiście swobodnej i świadomej decyzji. Istniejąca regulacja nie przewiduje nawet obowiązku poinformowania drugiej strony o konsekwencjach wyboru obcojęzycznej wersji umowy. Dokonanie wyboru wersji obcojęzycznej jako podstawy interpretacji umowy nie zostało powiązane z sytuacją, w której prawem właściwym kontraktu staje się prawo obce. Może to tworzyć dodatkowe problemy interpretacyjne, które będą negatywnie oddziaływać na skuteczność ochrony strony słabszej.
Jeszcze poważniejsze zastrzeżenia wywołują regulacje dotyczące stosunków pracowniczych. Współczesny rynek pracy w Polsce jest ze względu na istniejącą sytuację gospodarczą, przede wszystkim rynkiem pracodawcy. W tych warunkach pracownik może być łatwo poddawany presji wyrażenia zgody na wszelkie klauzule umowne narzucane mu przez pracodawcę. Brak akceptacji będzie niejednokrotnie równoznaczny z utratą szansy na otrzymanie zatrudnienia. Do ustawodawcy więc należy ograniczanie poprzez odpowiednie rozwiązania prawne potencjalnego ryzyka kształtowania niekorzystnych warunków umowy o pracę.
Zgodnie z art. 7 obowiązującej ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim: na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w obrocie z udziałem konsumentów oraz przy wykonywaniu przepisów z zakresu prawa pracy używa się języka polskiego, jeżeli konsument lub osoba świadcząca pracę ma miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w chwili zawarcia umowy oraz umowa ma być wykonana lub wykonywana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przepisy nowelizujące dodają, iż dokumenty w zakresie, o którym mowa w art. 7, w tym w szczególności umowy z udziałem konsumentów i umowy z zakresu prawa pracy, sporządza się w języku polskim z zastrzeżeniem, że umowa o pracę lub inny dokument wynikający z zakresu prawa pracy, a także umowa, której stroną jest konsument lub inne niż umowa dokumenty stosowane w obrocie z udziałem konsumentów, mogą być sporządzone w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę lub konsumenta, władających tym językiem, niebędących obywatelami polskimi, pouczonych uprzednio o prawie do sporządzenia umowy lub innego dokumentu w języku polskim. Oznacza to, że powyżej wymienione dokumenty mogą zostać jednocześnie sporządzone w wersji lub wersjach obcojęzycznych. Podstawą ich wykładni jest wersja w języku polskim, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej.
