Projekt zmierza do rozszerzenia zakresu obowiązywania ustawy Prawo o ruchu drogowym także na oznakowane ogólnodostępne drogi wewnętrzne. Zgodnie z założeniami, przepisy ustawy będą miały nadal ograniczone zastosowanie na tych drogach wewnętrznych, które nie będą ogólnodostępne i oznakowane tablicami „Droga wewnętrzna” i „Koniec drogi wewnętrznej” (np. na zamkniętych strzeżonych osiedlach mieszkaniowych). Ogólnodostępnymi, oznakowanymi drogami wewnętrznymi w rozumieniu ustawy będą te z dróg niepublicznych, na które wjazd i z których wyjazd oznakowany jest odpowiednimi znakami, a ogólnodostępność ruchu będzie mogła być na nich uzależniona jedynie od wniesienia opłaty. Nie będą ogólnodostępne te drogi, na które wjazd lub wstęp będzie ograniczony poprzez urządzenia techniczne (szlabany, bramy itp.) dla określonej grupy użytkowników. W celu zapewnienia właściwego poziomu organizacji ruchu na oznakowanych ogólnodostępnych drogach wewnętrznych, a w szczególności, aby ustawiane tam znaki drogowe nie były ze sobą wzajemnie sprzeczne, nowelizacja zakłada, że projekt organizacji ruchu na oznakowanej drodze wewnętrznej będzie musiał być zatwierdzony przez organ zarządzający ruchem właściwy dla drogi gminnej.
Procedury usuwania pojazdów oraz przejścia ich prawa własności na rzecz Skarbu Państwa w trybie przepisów art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.) były przedmiotem wielokrotnych skarg obywateli, przedsiębiorców prowadzących usługi w zakresie holowania i parkowania, jak również wystąpień Rzecznika Praw Obywatelskich. Niezależnie, Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 3 czerwca 2008 r. (sygn. akt P 4/06) orzekł niezgodność art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym z Konstytucją. W dotychczasowej praktyce funkcjonuje zasada, że po zatrzymaniu pojazdu, do jego właściciela wysyłane jest pismo z informacją, że jeżeli pojazd nie zostanie odebrany z parkingu w okresie 6 miesięcy, to jego prawo własności przejdzie na rzecz Skarbu Państwa. Po upływie tego okresu i nieodebraniu pojazdu z parkingu, podmiot holujący przesyła dokumentację do urzędu skarbowego celem wszczęcia dalszej procedury. Urząd Skarbowy zwraca się do właściwej komendy powiatowej Policji o kopie pism informujących właściciela o trybie postępowania, a po ich otrzymaniu wydaje decyzję o przejęciu pojazdu na Skarb Państwa. Zakwestionowany wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, przepis art. 130a ust. 10 ustawy, narusza wzorce konstytucyjnie w zakresie, w jakim dopuszcza odjęcie prawa własności pojazdu bez prawomocnego orzeczenia sądu. W obecnym stanie prawnym na rzecz Skarbu Państwa przechodzi własność pojazdów, które zostały usunięte z drogi na skutek naruszenia przepisów o bezpieczeństwie lub porządku ruchu drogowego i nie zostały odebrane przez osobę uprawnioną w terminie 6 miesięcy od dnia ich usunięcia. Do przejścia własności takich pojazdów na rzecz Skarbu Państwa dochodzi w związku z uznaniem ich za porzucone z zamiarem wyzbycia się z mocy ustawy, co – w ocenie TK – pozostaje w sprzeczności z przepisami konstytucyjnymi. Zgodnie bowiem z art. 46 Konstytucji RP przepadek rzeczy, może nastąpić tylko w sytuacjach określonych w ustawie i tylko na podstawie prawomocnego orzeczenia sądu. Stosownie do powyższego, w projektowanej zmianie brzmienia art. 130a ust. 10 ustawy określono, że o przepadku pojazdu orzeka sąd na wniosek właściwego miejscowo starosty. Przekazanie orzekania o przepadku rzeczy wyłącznie kompetencji sądowej ma zapewnić ochronę przed arbitralnością organów administracji publicznej.
Trybunał Konstytucyjny orzekł również niekonstytucyjność art. 130a ust. 11 pkt 3 prawa o ruchu drogowym, podnosząc, że niezgodne z ustawą zasadniczą jest formułowanie upoważnień ustawowych do uregulowania w drodze aktów wykonawczych kwestii związanych z ograniczeniem prawa własności. Tym samym w projekcie proponuje się wykreślenie, art. 130a ust. 11 pkt 3 ustawy prawo o ruchu drogowym upoważniającego ministra właściwego do spraw wewnętrznych do określenia trybu postępowania w zakresie przejęcia pojazdu na rzecz Skarbu Państwa. Należy także podkreślić, że na mocy obecnie obowiązującej regulacji wątpliwości interpretacyjne wzbudza charakter i sposób określania wysokości opłaty za usunięcie pojazdu oraz jego parkowanie.
Jak wynika z informacji uzyskanych od większości jednostek samorządu terytorialnego poszczególne rady powiatów w odmienny sposób określają zasady obliczania wysokości opłat za usunięcie pojazdu w trybie art. 130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym oraz jego parkowanie. Różnice w sposobie naliczania opłaty ponoszonej w przypadku usunięcia pojazdu wynikają z odmiennych założeń przyjętych w uchwałach poszczególnych rad powiatów. Część z nich jako stawkę zasadniczą omawianej opłaty przyjmuje zryczałtowaną kwotę w przypadku holowania pojazdu na odległość do pewnej ilości kilometrów, w innych przypadkach opłata naliczana jest za każdy kilometr dojazdu do miejsca zdarzenia. Często także do opłaty podstawowej za holowanie pojazdu doliczane są dodatkowe koszty usunięcia pojazdu jak np. opłata za dojazd do miejsca zdarzenia. Zdarza się także, że opłata jest zwiększana w sytuacji gdy usunięcie pojazdu następuje w dni świąteczne. Powiaty także w różny sposób ustalają opłaty za parkowanie pojazdu usuniętego w trybie art.130a ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Najczęściej podstawą naliczenia powyższej opłaty jest stawka dobowa, jednakże w niektórych uchwałach przyjęto stawkę za inną ilość godzin np. 12 lub 72 godzin. Zwrócić można także uwagę na istnienie znacznych rozbieżności w samej wysokości opłaty za usunięcie pojazdu i jego parkowanie. Przykładowo w województwie kujawskopomorskim wysokość opłaty za usunięcie pojazdu w przypadku pojazdu pow. 3,5 t. wynosi w Toruniu 230 zł, natomiast w Bydgoszczy 1000 zł (przy czym w niedziele i święta oraz wysokość godzinach nocnych wysokość tej stawki wynosi 150% stawki zasadniczej), a w województwie lubuskim w powiecie nowosolskim wysokość opłaty za dobę parkowania pojazdu do 3,5 t. wynosi 8 zł, natomiast w powiecie słubickim opłata za pojazd o takim samym tonażu wynosi 26 zł. Mając to na uwadze w projektowanym art. 130a ust. 6 określono, że wysokość opłat za usunięcie i parkowanie usuniętego pojazdu ustala rada powiatu, uwzględniając wysokość maksymalnych stawek ustalonych przez wojewodów w drodze zarządzenia, co w ocenie projektodawcy przyczyni się do ujednolicenia wysokości ustalanych stawek. Należy wskazać, że projekt także zakłada, iż opłaty za usunięcie i parkowanie usuniętych pojazdów będą stanowiły dochód własny powiatu.
Wychodząc naprzeciw postulatom zgłaszanym przez organizacje społeczne zrzeszające osoby niepełnosprawne, kolejną projektowaną zmianą jest włączenie do art. 130a ust. 1 przepisu na podstawie którego możliwe będzie odholowywanie na koszt właściciela pojazdu pozostawionego na miejscu przeznaczonym dla osób niepełnosprawnych. Zmiana ta jest konsekwencją polityki zmierzającej do zaostrzenia kar dla osób zajmujące miejsca przeznaczone dla niepełnosprawnych, w tym m.in. zmiany wprowadzonej rozporządzeniem Prezesa Rady Ministrów z dnia 5 listopada 2008 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie nakładania grzywien w drodze mandatu karnego za wybrane rodzaje wykroczeń. Na mocy tej nowelizacji podwyższono m.in. wysokość grzywny dla osób zajmujących stanowiska przeznaczone dla osób niepełnosprawnych do kwoty 500 zł.
