Sprawa w formie pytania prawnego „Czy, z uwagi na wskazaną w art. 572 k.p.k. formę postanowienia, od zawartego w wyroku łącznym orzeczenia o umorzeniu postępowania służy zażalenie czy też apelacja?” trafiła do SN, który co prawda podjęcia uchwały odmówił, ale orzekł przy tym, że:
Orzeczenie w przedmiocie wydania wyroku łącznego, w którym co do części spraw podlegających badaniu ustalono istnienie przesłanek decydujących o połączeniu wyroków, a co do innych – stwierdzono brak podstaw do objęcia ich wyrokiem łącznym, jest jednolitą konstrukcją procesową wyrażającą dwa różne aspekty oceny warunków do wydania wyroku łącznego i w konsekwencji powinno mieć postać wyroku ze wszystkimi tego następstwami, dotyczącymi również wnoszenia środków odwoławczych.
Postanowienie z dnia 29 lipca 2009 roku, sygn. akt I KZP 9/09
Z tezy wynika, że od wyroku łącznego służy apelacja, a nie zażalenie, bo to apelacją skarży się wyroki. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nawet „jeśli orzeczenie o umorzeniu postępowania jest częścią wyroku, to z racji swej istoty stanowiąc postanowienie powinno podlegać zaskarżeniu w trybie zażaleniowym”. Jednakże z tym Sąd Najwyższy się nie zgodził. W świetle koncepcji proponowanej przez Sąd Apelacyjny, nawet zasadne zakwestionowanie w drodze zażalenia zakresu umorzenia postępowania, co do niektórych spraw będących przedmiotem badania wymagałoby „równoległego” zaskarżenia apelacją wyroku łącznego, aby zachować otwartą drogę do jego modyfikacji.
Orzeczenie przewidziane w art. 572 k.p.k. zapada w formie postanowienia w sytuacji, gdy w wyniku przeprowadzonych czynności sąd dojdzie do przekonania, że w sprawie w ogóle nie występują warunki wymagane do wydania wyroku łącznego, tzn. ustawowe wymagania w tym zakresie nie zostały spełnione ani w odniesieniu do wyroków wskazanych we wniosku, ani nie ma możliwości połączenia w wyrok łączny innych skazań danej osoby, podlegających uwzględnieniu z urzędu. Tam natomiast, gdzie przynajmniej niektóre z wyroków poddanych badaniu w postępowaniu o wydanie wyroku łącznego – spełnią ustawowe wymagania niezbędne do połączenia kar – orzeczenie, co do całości rozstrzygnięcia zapada w formie wyroku niezależnie od tego, jak liczne byłyby pozostałe wyroki nie podlegające łączeniu, co do których postępowanie zostaje umorzone. Według Sądu Najwyższego zupełnie nie wiadomo, dlaczego orzeczenie, które jest integralną częścią wyroku i stanowi procesowy wyraz jednej, spójnej wewnętrznie oceny co do tego, które z wyroków będących przedmiotem postępowania o ich połączenie, podlegają takiemu połączeniu, a w odniesieniu do których ustawowe przesłanki połączenia nie zostały spełnione – „ze swej istoty” – miałoby być traktowane samodzielnie i uzyskiwać status postanowienia.
