Zgodnie z treścią przytoczonego na wstępie przepisu, w razie ustania przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczeń emerytalnych polskich żołnierzy wypłatę wznawia się od miesiąca, w którym ustała ta przyczyna, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu. Pamiętajmy przy ty, że jeżeli wstrzymanie wypłaty świadczeń nastąpiło na skutek błędu organu emerytalnego, wypłatę wznawia się poczynając od miesiąca, w którym ją wstrzymano, jednak za okres nie dłuższy niż trzy lata wstecz, licząc od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu. Powyższe reguły znajdują także zastosowanie odpowiednio w razie ponownego ustalenia prawa do świadczeń lub ich wysokości, z tym że w przypadku wznowienia postępowania albo wskutek kasacji okres jednego miesiąca lub trzech lat liczy się od miesiąca, w którym wniesiono wniosek o wznowienie postępowania lub wniesiono kasację.
Trybunał Konstytucyjny, na skutek złożonego wniosku przez Prokuratora Generalnego, zadecydował, że obowiązujący przepis ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin nie powinien znaleźć się w obecnym systemie prawnym. Trybunał orzekł, że omawiany przepis w zakresie, w jakim wypłata świadczeń pieniężnych jest wznawiana od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o wznowienie wypłaty lub wydano decyzję z urzędu w związku z ustaniem przyczyny powodującej wstrzymanie wypłaty świadczenia pieniężnego, gdy świadczenie to nie mogło być doręczone z przyczyn niezależnych od wojskowego organu emerytalnego, jest niezgodny z art. 2 Konstytucją.
W uzasadnieniu swojego stanowiska Trybunał zaznaczył, że prawa do świadczeń pieniężnych z wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego są prawami majątkowymi w rozumieniu art. 64 ust. 2 Konstytucji. Niektóre z nich wiążą się także z konstytucyjnym prawem do zabezpieczenia społecznego. Z tego względu należy się im ochrona prawna, a ustawodawca powinien powstrzymać się od przyjmowania regulacji, które mogłyby pozbawić te prawa ochrony lub mogłyby tę ochronę ograniczyć. W ocenie Trybunału zakwestionowany przepis narusza zakaz arbitralnego traktowania, wynikający z zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji). Traktuje tak samo sytuacje, w których świadczenia nie można było doręczyć z powodu zaniedbania lub niestaranności samego świadczeniobiorcy, jak i sytuacje, w których świadczeniobiorca nie jest odpowiedzialny za to, że świadczenia nie można mu było doręczyć (np. w razie jego nagłej hospitalizacji). W każdej sytuacji skutek jest ten sam – świadczeniobiorca nie może uzyskać zaległych świadczeń. Tymczasem ustawodawca powinien oceniać te sytuacje odmiennie. Obecna regulacja prowadzi więc do arbitralnego ograniczenia praw do świadczeń pieniężnych przysługujących w ramach wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego. Trybunał Konstytucyjny ocenił zakwestionowany przepis jako niezgodny również z wynikającym z art. 2 Konstytucji zakazem nadmiernej ingerencji w konstytucyjne prawa podmiotowe. Świadczeniobiorca, któremu wstrzymano wypłatę świadczeń, nie może uzyskać żadnych świadczeń za okres od wstrzymania wypłaty do jej wznowienia. Jest to rozwiązanie nadmiernie ingerujące w jego prawa do tych świadczeń, niemające żadnego konstytucyjnego uzasadnienia.
