W opinii wnioskodawcy zakwestionowany przepis jest niezgodny z zasadą sprawiedliwości społecznej wynikającą z art. 2 konstytucji, albowiem nie przewiduje wypłaty świadczeń pieniężnych za okres, w którym nie można ich było doręczyć z przyczyn niezależnych od wojskowego organu emerytalnego. Prokurator Generalny oparł swoją argumentację na treści uzasadnienia wyroku z 19 lutego 2013 r. (sygn. akt P 14/11), w którym to Trybunał orzekł niekonstytucyjność mechanizmu analogicznego do zakwestionowanego w niniejszej sprawie, który odnosił się do systemu zabezpieczenia społecznego funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin.
Trybunał Konstytucyjny podzielił stanowisko przedstawione przez Prokuratora generalnego, co do niezgodności zaskarżonego przepisu z art. 2 konstytucji. Nadto, Trybunał podkreślił, iż zakres zaskarżenia w niniejszej sprawie jest dużo szerszy niż w ww. sprawie. Odnosi się ona nie tylko do mechanizmu wznawiania wypłaty emerytury, ale również do innych świadczeń pieniężnych przysługujących w ramach wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego.
Według Trybunału Konstytucyjnego, prawa do świadczeń pieniężnych z wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego są prawami majątkowymi w rozumieniu art. 64 ust. 2 konstytucji. Ponadto, niektóre z nich wiążą się także z konstytucyjnym prawem do zabezpieczenia społecznego. W związku z powyższym, należy się im ochrona prawna, a ustawodawca powinien powstrzymać się od przyjmowania regulacji, które mogłyby pozbawić te prawa ochrony lub mogłyby tę ochronę ograniczyć.
Według Trybunału zakwestionowany przepis narusza zakaz arbitralnego traktowania, który wynika z zasady sprawiedliwości społecznej. Traktuje tak samo sytuacje, w których świadczenia nie można było doręczyć z powodu zaniedbania lub niestaranności samego świadczeniobiorcy, jak i sytuacje, w których świadczeniobiorca nie jest odpowiedzialny za to, że świadczenia nie można mu było doręczyć. W obu sytuacjach skutek jest ten sam – świadczeniobiorca nie może uzyskać zaległych świadczeń. Tymczasem – w opinii Trybunału – ustawodawca powinien oceniać te sytuacje odmiennie. Aktualnie obowiązująca regulacja prowadzi zatem do arbitralnego ograniczenia praw do świadczeń pieniężnych przysługujących w ramach wojskowego systemu zabezpieczenia społecznego.
Trybunał Konstytucyjny ocenił zakwestionowany przepis jako niezgodny także z wynikającym z art. 2 konstytucji zakazem nadmiernej ingerencji w konstytucyjne prawa podmiotowe. Świadczeniobiorca, któremu wstrzymano wypłatę świadczeń, nie może uzyskać żadnych świadczeń za okres od wstrzymania wypłaty do jej wznowienia. Jest to rozwiązanie nadmiernie ingerujące w jego prawa do tych świadczeń, niemające żadnego konstytucyjnego uzasadnienia.
Na wniosek Sejmu Trybunał Konstytucyjny odroczył wejście wyroku w życie do dnia 1 stycznia 2015 r. Odroczenie wejścia wyroku w życie jest związane także z uchwaleniem przez Sejm ustawy z dnia 4 kwietnia 2014 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin. Ustawa ta zmierza do zmiany m.in. przepisu zakwestionowanego w niniejszej sprawie.
