Problem pojawiał się, gdy powierzone pracownikowi mienie było po prostu gubione czy porzucane, co jednocześnie oznacza szkodę w majątku pracodawcy. Tym samym pracodawcy starali się zabezpieczyć w jak najlepszy możliwy sposób przed takimi sytuacjami – w tym celu korzystali właśnie z zabezpieczenia wekslowego podpisywanego przez pracownika, któremu powierzano jakiekolwiek mienie – np. pieniądze, dokumenty czy narzędzia do pracy. Pracodawcy opierali się w tej mierze na orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 21 maja 1981 r. (sygn. akt IV PRN 6/81), zgodnie z którym przepisy Kodeksu pracy nie wyłączają możliwości zabezpieczenia wekslowego roszczeń zakładu pracy przeciwko pracownikowi o wynagrodzenie szkody w mieniu powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu.
Orzecznictwo Sądu Najwyższego uległo jednak zasadniczej zmianie i na chwilę obecną podpisywanie weksla przez pracownika w celu zabezpieczenia ewentualnych roszczeń jego pracodawcy za powierzone mienie jest bezprawne. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 marca 1998 r. (sygn. akt I PKN 560/97) stwierdził, iż przedmiotowe weksle są nieważne ze względu na zasadę wolności pracy oraz na wyczerpujące uregulowanie w Kodeksie pracy odpowiedzialności pracowniczej za nieuzasadnione rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. Tym samym pracodawcy zostali pozbawieni prawa do korzystania z tego rodzaju zabezpieczenia.
Rewolucja związana z problemem wekslowym miała miejsce w 2011 r., kiedy to Sąd Najwyższy ponownie wypowiedział się w spornej sprawie, ostatecznie ucinając jakiekolwiek spekulacje i wątpliwości. Zgodnie z wyrokiem z dnia 26 stycznia 2011 r. (sygn. akt II PK 159/10), mając na uwadze wszystkie ujawnione okoliczności sprawy Sąd Najwyższy uznał, że przepisy i zasady prawa pracy, w szczególności zawarte w dziale V Kodeksu pracy, sprzeciwiają się i wykluczają dopuszczenie weksli gwarancyjnych jako środka dodatkowego zabezpieczenia roszczeń pracodawcy o naprawienie potencjalnych szkód wyrządzonych przez pracownika w mieniu pracodawcy, co oznacza, że takie weksle są nieważne z mocy samego prawa (art. 18 § 2 KP w związku z art. 114-127 KP oraz a contrario art. 300 KP). Nabywca weksla nie może zatem dochodzić zaspokojenia wekslowego z weksla nieważnego z mocy prawa. Uzasadnieniem takiego stanowiska jest zatem fakt istnienia odpowiednich regulacji prawa pracy, gdy pracownik nie zwraca powierzonego mu mienia. Nie ma zatem potrzeby stosowania dodatkowych form zabezpieczenia, ponieważ istniejące są odpowiednio skuteczne. Sąd Najwyższy odniósł się w powyższym wyroku do pierwszego orzeczenia, które zezwalało na stosowanie tego typu zabezpieczeń, podnosząc, iż było ono wydane jeszcze przed zmianą ustrojową w Polsce i miało zastosowanie do czasów, które były bardzo odmienne od obecnych. Współczesna regulacja prawna uniemożliwia stosowanie zabezpieczeń wekslowych przez pracodawców względem pracowników, toteż orzeczenie Sądu Najwyższego z 1981 r. należy uznać za całkowicie nieobowiązujące ze względu na nieadekwatność do współczesnych realiów.
