Zgodnie z treścią art. 101[2] KP, przepis dotyczący umowy o zakazie konkurencji stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy. Umowa powinna ponadto zawierać wskazanie zasięgu terytorialnego zakazu. Zakaz konkurencji przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa przewidziana w tym przepisie, w razie ustania przyczyn uzasadniających taki zakaz lub niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania.
Powyższe odszkodowanie przeznaczane dla pracownika nie może być niższe od 25% wynagrodzenia otrzymanego przez niego przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji – odszkodowanie może być wypłacane w miesięcznych ratach. W razie sporu o odszkodowaniu orzeka sąd pracy. W ramach umowy dotyczącej zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy, strony nie mogą ustalić, że umowa taka będzie bezpłatna. Brak informacji co do wysokości odszkodowania dla byłego pracownika, skutkuje przyznaniem, że obowiązuje minimalna, ustawowa, stawka.
Umowa dotycząca zakazu konkurencji wygasa z chwilą upływu terminu na jaki została zawarta, a także w momencie śmierci byłego pracownika. Czasami także można wypowiedzieć ją jeszcze przed upływem ustalonego terminu, przy czym możliwość taka musi wyraźnie wynikać z treści zawartej umowy. Oczywiście w razie podania informacji objętych zakazem do publicznej wiadomości przez pracodawcę lub niewywiązywania się przez niego z obowiązku wypłaty odszkodowania za nienaruszanie zakazu konkurencji, umowa także przestaje obowiązywać. Warto też pamiętać, że pracodawca nie ma żadnej podstawy prawnej do zmuszenia nas, abyśmy zawarli umowę dotyczącą zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy.
