Trybunał Konstytucyjny stwierdził wówczas, że art. 1046 § 4 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: k.p.c) jest sprzeczny z zasadą poprawnej legislacji wywiedzioną z art. 2 konstytucji. Stopień niedookreśloności kwestionowanego przepisu jest tak znaczny i dotyczy tak wielu elementów, że uniemożliwia prawidłową wykładnię i stosowanie zaskarżonego przepisu, a zwłaszcza jednoznaczne ustalenie praw i obowiązków dłużnika, wierzyciela i gminy w odniesieniu do zapewnienia dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego. Trybunał Konstytucyjny wskazał, że wobec niewykonania przez ustawodawcę postanowienia sygnalizacyjnego o sygn. S 2/08 i w świetle praktyki stosowania art. 1046 § 4 k.p.c. w postępowaniu egzekucyjnym stan braku precyzji i nieokreśloności zaskarżonego przepisu utrzymuje się nadal.
W ocenie Trybunału brak precyzyjnego określenia obowiązków podmiotów wskazanych w art. 1046 § 4 i § 5 k.p.c. związanych z zapewnieniem dłużnikowi pomieszczenia tymczasowego powoduje, że podmioty te nie podejmują efektywnych czynności w tym kierunku. W rezultacie komornik, który na podstawie art. 1046 § 4 k.p.c. jest zobligowany do wstrzymania czynności egzekucyjnych, nie jest w stanie wykonać prawomocnego wyroku sądowego. Wskazana sytuacja powoduje w praktyce, że wyroki eksmisyjne nie są wykonywane lub są wykonywane ze znacznym opóźnieniem.
Trybunał Konstytucyjny uwypuklił również, że zagwarantowanie ochrony członkom rodziny osoby, w stosunku do której orzeczono eksmisję ze względu na znęcanie się nad rodziną, jest szczególnym obowiązkiem władz publicznych wynikającym z art. 71 ust. 1 konstytucji. Ze wskazanego przepisu konstytucji oraz art. 1046 § 4 k.p.c. można wyinterpretować obowiązek gminy w postaci zapewnienia pomieszczenia tymczasowego w celu wykonania eksmisji z powodu znęcania się nad rodziną. Jednakże orzeczenia eksmisyjne nie są w wielu przypadkach wykonywane lub są wykonywane ze znacznym opóźnieniem. Wynika to z braku precyzji zaskarżonej regulacji.
Ponadto, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że w wyniku wstrzymania wykonania wyroku nakazującego opróżnienie lokalu na podstawie art. 1046 § 4 k.p.c. właściciel lub podmiot innych praw majątkowych nie może korzystać z lokalu i pobierać pożytków. Jest też poważnie ograniczony w możliwości dysponowania lokalem. Jest on natomiast zobligowany do opłacania podatków i ponoszenia innych obciążeń publiczno – i prywatnoprawnych dotyczących lokalu oraz wykonywania obowiązków związanych z jego utrzymaniem w należytym stanie. Wskazana sytuacja powoduje nieproporcjonalne rozłożenie ciężaru ochrony osób eksmitowanych przed bezdomnością, ograniczając istotę prawa właściciela lub podmiotu innych praw do lokalu niezgodnie z art. 31 ust. 3 konstytucji.
Wyrok TK opublikowany został w Dzienniku Ustaw z dnia 16 listopada 2010 r., Nr 215, poz. 1418.
