Skarżący był komornikiem przy sądzie rejonowym. Jego funkcje w związku z przejściem na emeryturę objęła komornik Małgorzata B. Skarżący wydał postanowienie w przedmiocie ustalenia kosztów postępowania, które uprawomocniło się po objęciu kancelarii przez Małgorzatę B. Komornik odmówiła zapłaty na rzecz skarżącego ustalonych opłat. W związku z powyższym skarżący wystąpił z pozwem o zapłatę. Sąd rejonowy oddalił powództwo wskazując, iż przepis art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku o komornikach sądowych i egzekucji wyraźnie stanowi, że komornikowi odwołanemu należą się opłaty prawomocnie ustalone przed odwołaniem. W związku z tym, że postanowienie stało się prawomocne po odwołaniu skarżącego, nie ma on podstaw do występowania z roszczeniem o żądanie zapłaty. Skarżący złożył apelację którą sąd okręgowy oddalił.
Komornika odwołanego jak i komornika, który obejmuje po nim kancelarię łączy wspólna cecha: obaj podczas sprawowania swojej funkcji są uprawnieni, a zarazem zobligowani do prowadzenia postępowania egzekucyjnego i dokonywania w jego toku czynności egzekucyjnych. Jednakże zgodnie z kwestionowanym przepisem komornik obejmujący kancelarię otrzyma opłaty za czynności których nie wykonał, natomiast jego poprzednik nie tylko nie otrzyma opłat za wykonaną pracę, nie otrzyma nawet zwrotu kosztów jakie poniósł w związku z wykonanymi czynnościami co zdaniem skarżącego jest sprzeczne z konstytucyjną zasadą równości.
Na podstawie zakwestionowanego przepisu dochodzi do sytuacji w której komornik obejmujący kancelarię, jest w sposób nieuzasadniony faworyzowany, otrzymuje wypracowany przez jego poprzednika dochód, oraz środki finansowe, które poniósł w związku z wykonanymi czynnościami egzekucyjnymi jego poprzednik. Natomiast jego poprzednik jest dyskryminowany tylko dlatego, że zostaje odwołany w związku z przejściem na emeryturę. Prowadzi to do sytuacji, w której prawa majątkowe tej samej kategorii chronione są w inny sposób. W opinii skarżącego narusza to gwarancje przewidziane w konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji w zakresie, w jakim nie przyznaje odwołanemu komornikowi ustalonych przez niego opłat, których prawomocność nastąpiła po jego odwołaniu, jest zgodny z art. 64 ust. 2 w związku z art. 32 ust. 1 konstytucji. Ponadto postanowił na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Skarżący pełnił funkcję komornika do 15 kwietnia 2007 r., a w związku z jego przejściem na emeryturę funkcję tę od 16 kwietnia 2007 r. objął inny komornik. Przed opróżnieniem urzędu, w dniu 5 kwietnia 2007 r., skarżący wydał postanowienie o ustaleniu kosztów postępowania egzekucyjnego. Postanowienie to uprawomocniło się dopiero po objęciu kancelarii przez jego następcę, wskutek czego skarżący utracił prawo do opłaty egzekucyjnej. Skarżący podniósł, że art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (dalej u.k.s.e.) faworyzuje nowo powołanych komorników, przyznając im prawo do opłat egzekucyjnych, mimo że nie przeprowadzili żadnych czynności i nie ponieśli związanych z nimi nakładów, kosztem odwołanego komornika, który nie otrzymuje ani zwrotu wydatków, ani wynagrodzenia za wykonaną pracę.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że choć przyjęte rozwiązanie może być w pewnych okolicznościach krzywdzące dla odwołanego komornika, powinno być jednak oceniane w szerszym kontekście mechanizmu funkcjonowania i finansowania egzekucji sądowej. Ustawodawca, tworząc samofinansujący się model egzekucji, wprowadził system opłat, które służą przede wszystkim pokryciu całokształtu kosztów działalności egzekucyjnej kancelarii. Każdy komornik uzyskuje opłaty, co do których postępowanie uprawomocniło się przed jego odwołaniem. Dochodem komornika jest nadwyżka opłat nad kosztami działalności egzekucyjnej w danym miesiącu, a nie nadwyżka opłaty egzekucyjnej nad kosztami postępowania egzekucyjnego w konkretnej sprawie. Przepisy ustawy nie zakładają, że każde jednostkowe postępowanie egzekucyjne musi przynosić komornikowi zysk.
Ponadto Trybunał zwrócił uwagę także na to, że ustawodawca dokonał wyboru sposobu rozliczania komorników w sposób, który mieści się w granicach konstytucyjnie gwarantowanej swobody stanowienia prawa. Hipotetyczny wybór innego rozwiązania jest również w gestii ustawodawcy, nie zaś Trybunału.
Trybunał orzekł dodatkowo, że zarzut bezpodstawnego zróżnicowania sytuacji prawnej odwołanego i nowo powołanego komornika jest chybiony, bowiem prawo każdego komornika do opłaty egzekucyjnej ukształtowane jest identycznie.
