Zgodnie z treścią art. 21 ust. 3 w/w aktu prawnego, podstawę wymiaru emerytury dla osoby, która wcześniej pobierała świadczenie przedemerytalne na podstawie przepisów o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu, stanowi podstawa wymiaru emerytury przyjęta do ustalenia świadczenia przedemerytalnego – w wysokości uwzględniającej wszystkie kolejne waloryzacje przypadające w okresie następującym po ustaleniu prawa do świadczenia przedemerytalnego albo podstawa wymiaru ustalona na nowo w myśl art. 15. Treść powyższego przepisu miała być niezgodna z art. art. 67 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji RP.
Przepisy ustawy zasadniczej wskazane powyżej mówią nam, że Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. Obywatel ma także prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo oraz po osiągnięciu wieku emerytalnego. Zakres i formy zabezpieczenia społecznego określa ustawa. Obywatel pozostający bez pracy nie z własnej woli i nie mający innych środków utrzymania ma prawo do zabezpieczenia społecznego, którego zakres i formy określa ustawa.
W wyroku z dnia 11 lipca 2013 r. (sygn. akt SK 16/12) Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż kwestionowany przepis ustawy o emeryturach i rentach z FUS jest zgodny z regulacjami polskiej Konstytucji. W uzasadnieniu swojego stanowiska TK zaznaczył, że prawo do zabezpieczenia społecznego określone w art. 67 ust. 1 Konstytucji gwarantuje każdemu obywatelowi świadczenie na wypadek niezdolności do pracy ze względu na chorobę lub inwalidztwo po osiągnięciu wieku emerytalnego. Wyliczenie to jest enumeratywne, co oznacza, że art. 67 nie odnosi się do sytuacji w nim niewymienionych. Poza wskazaniem podstawowych sytuacji, w których obywatelowi musi przysługiwać prawo do zabezpieczenia społecznego w pozostałym zakresie pozostawia ustawodawcy dużą swobodę regulacyjną. Skarżąca w omawianej sprawie kwestionowała nie tyle samą regulację z zakresu zabezpieczenia społecznego, ile jej niepełność polegającą na pominięciu w kwestionowanym przepisie osób pobierających wcześniejszą emeryturę przyznaną na podstawie rozporządzenia z 1990 roku. W tym przypadku brak jest możliwości ustalenia emerytury na nowo, według zasad określonych w art. 15 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jak ma to miejsce w wypadku osób pobierających świadczenia przedemerytalne. Trybunał stwierdził, że z przepisu 67 ust. 1 Konstytucji nie da się jednak wyprowadzić konstytucyjnego prawa do konkretnej postaci świadczenia na rzecz emerytów. W konsekwencji nie można wskazać sposobu, w jaki ustawodawca ma określić poszczególne wymogi i zasady przyznawania świadczeń. Skarżąca musiałaby wykazać, że pomiędzy materią unormowaną w zakwestionowanym przepisie a materią pozostawioną poza przepisem zachodzi jakościowa tożsamość. Skarżąca jednak tego nie wykazała. Trybunał uznał zatem kwestionowany przepis za zgodny z Konstytucją RP.
Warto w tym miejscu podkreślić, że wariantowania emerytury dokonuje się na datę przyznania emerytury, przez którą należy rozumieć albo miesiąc zgłoszenia wniosku lub dzień powstania uprawnień, jeśli warunki do przyznania emerytury zostały spełnione w okresie przypadającym po miesiącu, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Przy ustalaniu najkorzystniejszego wariantu obliczenia podstawy wymiaru – organ rentowy uwzględnia wszystkie okoliczności kształtujące zarówno wysokość tej podstawy, jak i wysokość emerytury. Oznacza to, że ZUS nie ogranicza się wyłącznie do zbadania wysokości wskaźnika wysokości podstawy wymiaru. O wysokości podstawy wymiaru i emerytury decyduje także kwota bazowa, a nie w każdym przypadku kwota bazowa z daty zgłoszenia wniosku o emeryturę jest korzystniejsza od kwoty bazowej przyjętej do obliczenia renty.
