Trybunał orzekł, że art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa jest zgodny z art. 67 ust. 1 i art. 32 ust. 1 w związku z art. 2 Konstytucji.
Zgodnie z art. 67 ust. 1 Konstytucji, obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Odnosząc się do zarzutu naruszenia tego przepisu, Trybunał stwierdził, że zakwestionowany przepis nie narusza istoty prawa do zabezpieczenia społecznego.
Trybunał Konstytucyjny uwypuklił, że obowiązek urzeczywistnienia wynikających z konstytucji gwarancji socjalnych nie oznacza obowiązku maksymalnej rozbudowy systemu świadczeń. Konstytucja gwarantuje jedynie pewien dostateczny poziom, poniżej którego ustawowa realizacja prawa socjalnego nie może się uplasować. Nie można uznać, że ustawodawca, wyłączając z kręgu adresatów zasiłku chorobowego, osoby pobierające emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, których stosunek pracy ustał w czasie niezdolności do pracy pozbawił ich tych gwarancji. Trybunał wskazał, że celem emerytury jest zapewnienie godnego poziomu życia w warunkach obniżonej zdolności do zarobkowania, wynikającej z podeszłego wieku. Natomiast renta z tytułu niezdolności do pracy jest świadczeniem na wypadek utraty zdolności do zarobkowania przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Zarówno emerytura, jak i renta z tytułu niezdolności do pracy są świadczeniami z założenia zapewniającymi gwarancje wynikające z art. 67 ust.1 konstytucji.
Dodatkowo Trybunał Konstytucyjny wskazał, że zakwestionowany przepis nie przyznaje prawa do zasiłku chorobowego emerytom/rencistom, którzy nie posiadają statusu ubezpieczonego. Należy zauważyć, że prawo do świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest powiązane z systemem składek ubezpieczeniowych, a niespełnienie ustawowych wymogów dotyczących ubezpieczenia wyklucza korzystanie ze świadczeń. Stanowi to o istocie instytucji ubezpieczenia. Przyznanie prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia, a więc po ustaniu tytułu ubezpieczenia stanowi rozszerzenie ochrony ubezpieczeniowej. W tym zakresie ustawodawca ma więc większą swobodę w określeniu warunków przyznania tego świadczenia.
Ratio legis omawianej regulacji jest dostarczenie środków utrzymania byłemu pracownikowi, który z powodu ustania pracy zarobkowej traci dotychczasowe dochody, a któremu choroba przeszkodziła w znalezieniu i podjęciu nowej pracy, a tym samym nowego źródła dochodu. Zatem przyznanie prawa do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia uzasadnione jest względami społecznymi. Patrząc przez pryzmat ogólnego celu zasiłku chorobowego, zasiłek po ustaniu tytułu ubezpieczenia jest świadczeniem wyjątkowym. Należy bowiem zauważyć, że stanowi on rozszerzenie ochrony ubezpieczeniowej poza tę , która wnika z logiki ubezpieczeń chorobowych. Cel ten nie występuje natomiast w razie pobierania przez byłego pracownika emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy.
Z kolei oceniając kwestionowaną regulację z punktu widzenia zarzutu naruszenia zasady równości Trybunał Konstytucyjny uznał, że wskazane przez sądy pytające grupy porównywanych podmiotów nie posiadają wspólnej cechy relewantnej i w związku z tym ich sytuacja prawna mogła zostać uregulowana odmiennie.
