Zgodnie z treścią art. 27 KRiO, oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Zadośćuczynienie temu obowiązkowi może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o wychowanie dzieci i na pracy we wspólnym gospodarstwie domowym. Potrzeby rodzinne mogą przybierać przeróżne formy – wszystko tak naprawdę zależy od stanu majątkowego danej rodziny. Niewątpliwe jest jednak to, że potrzebami pierwszej kategorii są potrzeby związane z jedzeniem, potrzebami mieszkaniowymi, edukacyjnymi czy bytowymi – takimi jak kupno ubrań czy środków higieny.
Zaspokajanie potrzeb rodziny, nawet tych o zwykłym – podstawowym charakterze, wiąże się nierzadko z koniecznością zaciągania zobowiązań natury finansowej. Taka sytuacja pojawia się przede wszystkim wtedy, gdy tylko jeden z małżonków jest aktywny zawodowo, przy posiadaniu dużej liczby małoletnich dzieci. Z braku większego wyboru, pracujący mąż lub żona decyduje się na zaciągniecie pożyczki lub kredytu, aby zapewnić godne warunki swojej rodzinie. Na gruncie Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego zagadnienie zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny wiąże się zatem także z kwestią odpowiedzialności za zaciągnięte długi. Zgodnie z regulacją art. 30 KRiO, oboje małżonkowie są odpowiedzialni solidarnie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich w sprawach wynikających z zaspokajania zwykłych potrzeb rodziny. Z ważnych powodów sąd może na żądanie jednego z małżonków postanowić, że za powyższe zobowiązania odpowiedzialny jest tylko ten małżonek, który je zaciągnął. Postanowienie to może być uchylone w razie zmiany okoliczności. Względem osób trzecich wyłączenie odpowiedzialności solidarnej jest skuteczne, jeżeli było im wiadome. W tym miejscu pojawia się pytanie jak powinniśmy definiować owe zwykłe potrzeby rodziny – praktyka orzecznicza pokazuje bowiem, że powyższe pojęcie przybiera różne znaczenie w konkretnych okolicznościach.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 22 września 1966 r. (sygn. akt I CR 544/66), przez zobowiązania zaciągnięte w sprawach wynikających z zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny należy rozumieć tylko te zobowiązania, które odnoszą się do normalnych, codziennych potrzeb rodziny, wymagających bezwzględnie zaspokojenia bez potrzeby podejmowania przez małżonków specjalnych decyzji. Wszelkie inne zobowiązania – zwłaszcza dotyczące większych zakupów ratalnych, nie dające się zakwalifikować pod pojęcie zwykłych potrzeb rodziny – zaciągnięte przez jednego małżonka nie rodzą odpowiedzialności solidarnej drugiego małżonka. Jak zaznaczył T. Smyczyński „Doktryna do zwykłych potrzeb rodziny zalicza: przeciętne, powtarzające się potrzeby w zakresie mieszkania, energii elektrycznej, ogrzewania, żywności, odzieży, ochrony zdrowia, nieluksusowych rozrywek, wypoczynku, wychowania dzieci itd. Katalog potrzeb powinien zostać jednak poszerzony odpowiednio do zmieniających się warunków gospodarczych, obejmując takie dobra, jak lodówka, pralka, telewizor. Występujące w art. 30 § 1 KRiO. pojęcie zwykłych potrzeb rodziny obejmuje również zwykłe potrzeby dziecka obcego przyjętego przez małżonków na wychowanie. Jeżeli chodzi o zwykłe potrzeby innych domowników, będących krewnymi lub powinowatymi jednego z małżonków, działanie art. 30 § 1 KRiO obejmuje pewną kategorię zwykłych potrzeb tych osób, tj. takie, które są zaspokajane w ramach wspólnego gospodarstwa domowego i których kosztów praktycznie nie da się wyodrębnić z ogólnych wydatków rodziny”.
