Omawiane zagadnienie zostało uregulowane przez polskiego ustawodawcę w ustawie z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze. Zgodnie z powyższym aktem prawnym, zgłoszenie wierzytelności dotyczy zarówno upadłości likwidacyjnej jak i upadłości układowej. Wierzytelność powinna zostać zgłoszona do właściwego w sprawie sędziego – komisarza w terminie oznaczonym w postanowieniu o ogłoszeniu upadłości dłużnika (zazwyczaj wynosi on od jednego do trzech miesięcy od obwieszczenia o ogłoszeniu upadłości dłużnika). Dokonanie czynności zgłoszenia wierzytelności zgodnie z powyższymi warunkami jest o tyle ważne, że w przypadku przekroczenia wymaganego terminu, zgłoszona wierzytelność będzie co prawa uwzględniona w masie upadłości, jednak wierzyciel będzie mógł zostać obciążony ewentualnymi kosztami swojego spóźnienia. Wierzytelność zgłasza się zawsze na piśmie w dwóch egzemplarzach w oryginale lub w formie poświadczonej notarialnie kopii – wszystko musi być zgodne z wymogami przewidzianymi w Kodeksie postępowania cywilnego dla pism procesowych. Wierzyciel nie musi osobiście zgłaszać swojej wierzytelności, ponieważ ustawodawca przewidział możliwość skorzystania w tym zakresie z pomocy adwokata lub radcy prawnego. Ostateczną jednak decyzję co do wpisania wierzytelności na listę masy upadłości podejmie jednak właściwy w sprawie sędzia – komisarz po wcześniej dokonanej ocenie syndyka.
Ze zgłoszeniem wierzytelności nie dotyczącej postępowania upadłościowego wiążą się zupełnie inne zasady. Wierzyciel zanim postanowi wytoczyć pozew w postępowaniu cywilnym przeciwko dłużnikowi, który nie chce spełnić ciążącego na nim zobowiązania, musi wcześniej prawidłowo wezwać go do spłaty zaciągniętego długu lub – w przypadku zobowiązania o charakterze niepieniężnym, do realizacji swojego zobowiązania. W praktyce wierzyciele wystosowują do swoich dłużników wezwania do zapłaty (najczęściej gdy ustne wezwania okazują się nieskuteczne), w którym dokładnie wskazują rodzaj istniejącego zobowiązania, termin jego realizacji (który upłynął), dodatkowy termin na wykonanie zobowiązania przez dłużnika oraz w przypadku zobowiązań o charakterze pieniężnym – numer konta wierzyciela bądź inny sposób uiszczenia zaległej płatności. Warto także określić w takim wezwaniu wzmiankę o tym, iż w przypadku niezastosowania się do wezwania wierzyciel skieruje sprawę na drogę postępowania cywilnego, co znacznie wydłuży sporną sprawę i przysporzy opornemu dłużnikowi dodatkowych kosztów w postaci kosztów postępowania sądowego. Dopiero, gdy dłużnik nie zastosuje się do tak wystosowanego wezwania, wierzyciel będzie mógł wnieść sprawę do właściwego sądu, warto przy tym dołączyć do pozwu wezwanie do zapłaty, które dłużnik zupełnie bądź nawet częściowo zignorował.
Na zakończenie warto wspomnieć o możliwości umieszczania wierzytelności na liście wierzytelności z urzędu. Sąd dokona takiego wpisu jedynie wtedy, gdy wierzytelność wynika ze stosunku pracy. Jak zaznacza A. Jakubecki „Komentowany przepis odnosi się do należności ze stosunku pracy, które powstały przed ogłoszeniem upadłości dłużnika (pracodawcy). Należności te, ze względu na datę powstania, powinny podlegać zgłoszeniu do masy upadłości w postępowaniu upadłościowym. W prawie upadłościowym i naprawczym uznano jednak, że utrzymanie tej zasady w odniesieniu do należności ze stosunku pracy nie byłoby racjonalne. Liczba tych wierzytelności bywa bowiem duża, zaś dokumentacja posiadana przez upadłego z reguły pozwala na ich precyzyjne ustalenie. Dokumentami, z których wynikają powyższe należności, są listy płac albo dokumenty stanowiące podstawę ich sporządzenia”.
