Zgodnie z treścią art. 81 powyższego aktu prawnego, rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej. W braku wyraźnego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta otrzymała umówioną zapłatę za pozowanie. Zezwolenia nie wymaga jednak rozpowszechnianie wizerunku:
- osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych;
- osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz, publiczna impreza.
Jak zaznaczył sąd apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 2 września 2010 r. (sygn. akt I ACa 620/10), określona grupa osób może być z góry zaliczona do grona osób powszechnie znanych w rozumieniu przepisów prawa autorskiego bądź ze względu na pełniony urząd, bądź wykonywany zawód (sportowcy, aktorzy, dziennikarze), szczególnie jeśli osoba go wykonująca zdobędzie popularność. W szczególnych przypadkach w orbicie społecznych zainteresowań może znaleźć się tzn. zwykły człowiek jeśli będzie sprawcą określonego zdarzenia a jego działania zostaną odpowiednio nagłośnione (np. urządzi happening). Tym samym oznacza to, że brak zgody na rozpowszechnianie wizerunku osoby publicznej należy rozpatrywać jako osobny przypadek. Czasami bowiem zwykła osoba może być uznana za osobę publiczną, w oparciu o brzmienie powyższego przepisu.
Udzielenie zgody na rozpowszechnianie wizerunku może zostać wyrażone w dowolnej formie. Ustawodawca nie przewiduje, że koniecznym musi być zachowanie formy pisemnej – wystarczy zatem, że osoba, której ma dotyczyć rozpowszechnianie wizerunku zaakceptuje taki stan rzeczy nawet poprzez ustne wyrażenie swej woli. Pamiętajmy jednak o tym, że przedmiotowa zgoda musi być niewątpliwa – osoba jej udzielająca musi mieć pełną świadomość nie tylko formy przedstawienia jej wizerunku, ale także miejsca i czasu publikacji, zestawienia z innymi wizerunkami i towarzyszącego komentarza. Nie ma zatem mowy o tzw. dorozumianym wyrażeniu zgody na rozpowszechnianie wizerunku określonego człowieka – zgody tej nie wolno domniemywać. Warto w tym miejscu zaznaczyć, ze zgoda nie może przybrać abstrakcyjnego charakteru – tzn. nie może być udzielona w ogólnym, szerokim zakresie. Udzielający zgody musi być w pełni świadomy zakresu w jakim nastąpić rozpowszechnienie jego wizerunku.
Udzielenie omawianej zgody nie uprawnia osoby, która jest uprawniona do rozpowszechniania naszego wizerunku, do przenoszenia jej na rzecz innej osoby. Innymi słowy, ze zgody takiej może korzystać wyłącznie człowiek, któremu pozwoliliśmy na korzystanie z naszego wizerunku. Pamiętajmy, że wizerunek człowieka jest zgodnie z art. 23 Kodeksu cywilnego zaliczany do jego dóbr osobistych podlegających ochronie niezależnie od tego, czy wskutek posłużenia się nim w sposób bezprawny, a więc bez zgody zainteresowanego, przez osobę trzecią, doszło do naruszenia innych dóbr osobistych człowieka, jak cześć czy godność. W przypadku naruszenia cudzego wizerunku możemy wytoczyć powództwo o ochronę dóbr osobistych – w takiej sytuacji to pozwany będzie obowiązany wykazać, że jego zachowanie nie było bezprawne. Warto przy tym zaznaczyć, że w przypadku powoływania się przez osobę poszkodowaną na naruszenie jej prawa do czci i do prywatności, zapłata za pozowanie nie jest wystarczająca dla wyłączenia bezprawności działania naruszającego dobra osobiste, który musi wykazać dysponowanie odpowiednim zezwoleniem poszkodowanego.
