Sprawa trafiła ostatecznie do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który orzekł, iż:
Wyeliminowanie osób osadzonych w zakładach karnych z grona obywateli, którym przysługuje prawo do dodatku mieszkaniowego, byłoby niczym innym, jak tylko skazaniem ich na bezdomność, co uchybiałoby nie tylko treści art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych, ale nade wszystko naruszałoby art. 75 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2008 roku, sygn. akt I OSK 964/07
W swoim uzasadnieniu Naczelny Sąd Administracyjny przypomniał, iż dodatek mieszkaniowy jest formą pomocy społecznej udzielanej przez władze publiczne, wspierające realizację prawa obywatela do mieszkania w warunkach urynkowienia czynszów mieszkaniowych. Jednakże zasadą wspierania powinno być zapewnienie uzyskiwania tego wsparcia na równych zasadach dla wszystkich. Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, iż dla dla przyznania dodatku istotne jest kryterium dochodowe. Ustalenia w tym zakresie muszą być jednak poprzedzone badaniem przesłanki "zajmowania lokalu". W art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych mowa jest, bowiem o samodzielnym "zajmowaniu" lokalu przez osobę ubiegającą się o dodatek mieszkaniowy, nie zaś o "zamieszkiwaniu" w lokalu. To pierwsze określenie obejmuje niewątpliwie szerszy zespół okoliczności niż "zamieszkiwanie". Jest faktem notoryjnym, że ludzie zajmujący lokale z różnych przyczyn – mogą w nich chwilowo nie zamieszkiwać w związku z obiektywnymi sytuacjami, mimo że ich interesy życiowe na trwałe związane są właśnie z tymi lokalami. "Zajmowanie lokalu" zawiera w sobie element faktyczny, który odzwierciedla wolę zamieszkiwania w lokalu, i prawny, rozumiany jako tytuł prawny do lokalu. W opinii Naczelnego Sądu Administracyjnego w przedmiotowej sprawie nie ulegało wątpliwości, że A. M., przebywająca poza miejscem zamieszkania, czasowo zaspokajająca część swoich potrzeb w zakładzie karnym, zachowuje prawo do zamieszkania w przedmiotowym lokalu i nie można twierdzić, że utraciła faktyczny z nim kontakt.
Skarżąca przebywa okresowo w miejscu stałego zamieszkania i w lokalu tym nadal mieści się jej stałe centrum życiowe. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu, zgodnie z którym osoba osadzona, odbywająca karę pozbawienia wolności, w zakładzie karnym tworzy własne, samodzielne gospodarstwo domowe. Podniósł ponadto, iż w myśl art. 75 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej władze publiczne zobowiązane są do prowadzenia polityki sprzyjającej zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych obywateli, a w szczególności zobowiązane są do przeciwdziałania bezdomności, wspierania rozwoju budownictwa socjalnego oraz popierania działań obywateli zmierzających do uzyskania własnego mieszkania. Wobec tego przyjęcie odmiennego stanowiska spowodowałoby powstanie sytuacji, w której na skarżącej spoczywałyby wszystkie obowiązki wynikające z najmu lokalu, natomiast odmówiono by jej uprawnień, jakie daje ustawa w związku z istnieniem tego stosunku. Taka wykładnia art. 4 ustawy o dodatkach mieszkaniowych byłaby sprzeczna z konstytucyjnymi zasadami sprawiedliwości społecznej i równości praw obywateli, wyrażonymi w art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
