Przepisy ustawy nowelizującej wprowadzają wprowadzającego sprzęt, gdyż z dotychczas obowiązującej definicji wynikało, że wprowadzającym sprzęt jest przedsiębiorca, który produkuje i sprzedaje pod własnym oznaczeniem sprzęt, a więc nie jest wprowadzającym sprzęt przedsiębiorca, który produkuje i nie sprzedaje sprzętu, lecz na przykład wprowadza wyprodukowany przez siebie sprzęt do obrotu w drodze leasingu. Umowa leasingu nie jest umową sprzedaży, a więc w tym przypadku nie zostają spełnione przesłanki do uznania przedsiębiorcy za wprowadzającego sprzęt. Dystrybucja sprzętu z wykorzystaniem umowy leasingu nie jest rzadkością w obrocie handlowym, dlatego też dokonano korekty definicji wprowadzającego sprzęt w taki sposób, że wprowadzającym sprzęt będzie ten przedsiębiorca, który „wprowadza sprzęt do obrotu”, a więc zgodnie z nową definicją odpłatnie albo nieodpłatnie udostępnia sprzęt po raz pierwszy na terytorium kraju w celu używania lub dystrybucji. Jednocześnie, aby zapewnić spójność ze zmienioną definicją wprowadzającego sprzęt oraz nowo wprowadzoną definicją wprowadzenia sprzętu do obrotu, dokonano zmian w definicji importu i wewnątrzwspólnotowego nabycia. Zmieniona została również definicja zbierającego zużyty sprzęt poprzez dodanie punktów serwisowych i punktów skupu złomu. Zdecydowano się na rozszerzenie listy podmiotów zobowiązanych do zbierania zużytego sprzętu o miejsca, w których naturalnie pojawia się zużyty sprzęt. Punkty serwisowe zostały określone jako „zbierający zużyty sprzęt” ze względu na fakt, że w przypadku, gdy naprawa sprzętu jest niemożliwa ze względów technicznych lub koszty naprawy przewyższają wartość sprzętu, użytkownikowi łatwiej jest pozostawić zużyty sprzęt w punkcie serwisowym niż szukać innego punktu, gdzie mógłby bezpiecznie pozbyć się odpadu. Natomiast punkty skupu złomu zostały włączone do grupy podmiotów zobowiązanych do zbierania zużytego sprzętu ze względu na istniejące obserwacje i szacunki, z których wynika, że obecnie są głównym miejscem, do którego trafia zużyty sprzęt, w szczególności wielkogabarytowy sprzęt gospodarstwa domowego. Do zbierających zużyty sprzęt zaliczono również prowadzących zakłady przetwarzania, co pozwoli ww. przedsiębiorcom przekazywać zużyty sprzęt, którego nie przetwarzają, do innego zakładu przetwarzania.
Nowelizacja wprowadza nowe wymogi związane z pozbywaniem się i utylizacją sprzętu tego rodzaju. Dotychczasowa trudna sytuacja klientów sklepów ze sprzętem radiowo – telewizyjnym i artykułów gospodarstwa domowego w tym zakresie ma ulec diametralnej zmianie. Przede wszystkim sprzedawca zobligowany będzie do przedstawienia w cenie towaru wyliczeń dotyczących części jego ceny, która przeznaczana jest na czynności związane z utylizacją. Dotychczas zdobycie informacji na ten temat nie było proste.
Ponadto koszta z tym związane również były przez przedsiębiorców obarczane choćby niewielką marżą. Podobnie czynili pośrednicy w transporcie sprzętu do utylizacji. W rezultacie tego realny koszt nie był odzwierciedlony w sumie dodanej do ceny towaru. Legislatorzy i eksperci zakładają, że nowe przepisy i nowe obowiązki informacyjne wpłyną korzystnie na edukację społeczną w kwestii postępowania ze sprzętem elektronicznym. Na temat prawa ochrony środowiska w ogólności, bowiem Polacy wciąż wiedzą zbyt mało. Nowelizacja ustawy w zakresie edukacji przewiduje pewne istotne novum, którym jest obowiązek przeznaczania, co najmniej 5% dochodów przez jednostki organizacyjne zajmujące się odzyskiem surowców na publiczne kampanie edukacyjne. Wykorzystanie tych środków będzie rozliczane. Publiczne kampanie edukacyjne oznaczają wszelkie działania mające na celu podnoszenie stanu świadomości ekologicznej społeczeństwa w zakresie prawidłowego postępowania z odpadami w postaci zużytego sprzętu oraz wspomagające osiągnięcie wysokiego poziomu zbierania zużytego sprzętu pochodzącego z gospodarstw domowych, w tym informowanie przy wykorzystaniu środków masowego przekazu, ulotek, broszur informacyjnych i plakatów oraz organizowanie konkursów, konferencji i akcji o charakterze informacyjno-edukacyjnym. Powinny one uwzględniać informowanie użytkowników w szczególności o możliwym wpływie substancji stosowanych w sprzęcie na środowisko i zdrowie ludzi, metodach prowadzenia selektywnego zbierania, dostępnych dla nich systemach zbierania, ich roli w przyczynianiu się do ponownego użycia i odzysku, w tym recyklingu, zużytego sprzętu.
Analogicznym obowiązkiem obarczeni zostaną producenci, importerzy oraz sprzedawcy nie korzystający z pośrednictwa takich organizacji. Będą oni w takim wypadku również partycypować w działalności edukacyjnej. Zakłada się, iż ten konkretny przepis skłoni przedsiębiorców z branży do korzystania z usług organizacji prowadzących odzysk. Skupy złomu oraz przedsiębiorstwa zajmujące się naprawą urządzeń elektrycznych i elektronicznych będą od teraz zobowiązane do zbierania odpadów z takich sprzętów. W tym celu będą musiały zarejestrować się w Głównym Inspektoracie Ochrony Środowiska. Co więcej obowiązek ten egzekwowany będzie pod groźbą kary finansowej: od 5000 do 500 000 zł.
Dokonano również jednej ważnej zmiany, dotyczącej sposobu wydawania zaświadczenia o zużytym sprzęcie dla wprowadzającego sprzęt. Zaświadczenia te dotychczas były wydawane co kwartał, natomiast od 1 stycznia 2009 roku zaświadczenia będą wydawane raz na pół roku, gdyż taki okres rozliczeniowy obowiązuje wszystkie podmioty wpisane do rejestru. Ponadto prowadzący zakłady przetwarzania będą mieli możliwość wykazywania w zaświadczeniach o zużytym sprzęcie, wystawianych za okres lipiec – grudzień, masy odpadów powstałych w wyniku przetwarzania zużytego sprzętu, przyjętego przez zakład przetwarzania w danym roku rozliczeniowym, a poddanych odzyskowi i recyklingowi w następnym roku kalendarzowym, w okresie do 15 lutego. Z tego też względu przesunięto terminy przekazywania zaświadczeń na koniec lutego, w przypadku prowadzących recykling i inne niż recykling procesy odzysku, i do 10 marca, w przypadku prowadzących zakłady przetwarzania.
