Skarżąca Lubomira Cz. wniosła o zwrot 1/3 nieruchomości zajętej na podstawie dekretu z 7 kwietnia 1948 r. o wywłaszczeniu nieruchomości zajętych na cele użyteczności publicznej przez orzeczenie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w 1951 r. Jako podstawę prawną wskazała ustawę z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Atualnie nieruchomość stanowi własność gminy i nie jest wykorzystywana na cele przewidziane w dekrecie. Organ pierwszej instancji – starosta odmówił dokonania zwrotu nieruchomości. Decyzję tę uchylił organ odwoławczy, ale decyzją wojewody jednocześnie umorzył postępowanie z uwagi na fakt, że nieruchomość nie została przejęta w trybie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami. W ustawie wyliczenie ma charakter enumeratywny niedopuszczalne jest, więc stosowanie rozszerzającej wykładni. Wojewódzki sąd administracyjny i Naczelny Sąd Administracyjny oddaliły skargę. Według Lubomiry Cz. zakwestionowany przepis jest niezgodny z konstytucją, dlatego że wyklucza odpowiednie stosowanie przepisów rozdziału 6 działu III tej ustawy – tj. w zakresie, w jakim uniemożliwia byłym właścicielom i ich następcom prawnym żądania zwrotu ich nieruchomości przejętych lub nabytych przez Skarb państwa – do nieruchomości przejętych lub nabytych na podstawie dekretu z 7 kwietnia 1948 r. Zakwestionowany przepis wyróżnia i uprzywilejowuje właścicieli tych nieruchomości, które zostały przejęte lub nabyte w oparciu o enumeratywnie wymienione w tym przepisie akty prawne. Narusza to, zdaniem skarżącej, konstytucyjną zasadę równości oraz gwarancję ochrony własności.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 216 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami jest zgodny z art. 32 i art. 64 ust. 2 Konstytucji. Pominięcie dekretu o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny w kwestionowanym przepisie nie prowadzi do różnicowania sytuacji prawnej byłych właścicieli i ich spadkobierców wywłaszczonych na podstawie innych ustaw.
Analiza przepisów dekretu o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny prowadzi do wniosku, że odjęcie prawa własności, o którym mowa w dekrecie stanowi wywłaszczenie. W konsekwencji do nieruchomości wywłaszczonych stosuje się wprost przepisy rozdziału 6 działu III ustawy o gospodarce nieruchomościami dotyczące zwrotu wywłaszczonych nieruchomości. Zdaniem Trybunału pominięcie przez ustawodawcę w kwestionowanym przepisie dekretu o wywłaszczeniu majątków nie stoi na przeszkodzie stosowania przepisów rozdziału 6 działu III ustawy. Dodanie dekretu do wyliczenia zawartego w kwestionowanym przepisie jest zbędne z punktu widzenia ochrony prawa właściciela do uzyskania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.
Trybunał stwierdził, że pominięcie dekretu o wywłaszczeniu majątków zajętych na cele użyteczności publicznej w okresie wojny w kwestionowanym przepisie nie prowadzi do różnicowania sytuacji prawnej byłych właścicieli i ich spadkobierców wywłaszczonych na podstawie innych ustaw. Ustawodawca traktuje wymienione podmioty jednakowo bez żadnych zróżnicowań faworyzujących jak i dyskryminujących. W rezultacie tego nie ma podstaw do stwierdzenia, że ustawodawca naruszył zasadę równości. Nie ma również podstaw do stwierdzenia, że naruszona została zasada równej ochrony własności, dziedziczenia i innych praw majątkowych.
