Zgodnie z § 2 w/w aktu prawnego, funkcjonariuszowi celnemu, który w związku z pełnieniem służby nabył w danym roku kalendarzowym prawo do urlopu wypoczynkowego, małżonkowi funkcjonariusza oraz dzieciom własnym funkcjonariusza, dzieciom małżonka funkcjonariusza, jak również dzieciom przysposobionym i dzieciom przyjętym na wychowanie przez funkcjonariusza:
- do ukończenia 18. roku życia, a jeżeli pobierają naukę w szkołach dla młodzieży – do czasu ukończenia nauki, nie dłużej jednak niż do ukończenia 24. roku życia, albo
- do ukończenia 24. roku życia lub 25. roku życia, jeżeli odbywają studia wyższe, a ukończenie 25 lat przypada na ostatni lub przedostatni rok studiów, albo
- jeżeli stały się osobami całkowicie niezdolnymi do pracy przed osiągnięciem wieku określonego powyżej
– przysługuje, na jego wniosek, raz w roku kalendarzowym świadczenie w postaci dopłaty do wypoczynku. Dopłata do wypoczynku przysługuje na każdą uprawnioną osobę w wysokości 0,127 kwoty bazowej określonej w ustawie budżetowej dla funkcjonariuszy Służby Celnej, przy czym wyliczoną kwotę dopłaty zaokrągla się do pełnych dziesięciu groszy w górę.
Na skutek połączonych pytań prawnych Sądu Rejonowego w Słubicach Wydział IV Pracy oraz Sądu Rejonowego w Olsztynie Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, Trybunał Konstytucyjny musiał rozpatrzyć czy § 10 rozporządzenia narusza regulacje ustawy zasadniczej.
Zgodnie z kwestionowanym przepisem, do wniosków w sprawach o przyznanie świadczeń socjalnych przysługujących w 2010 r., złożonych i nierozpatrzonych przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia, stosuje się przepisy tego rozporządzenia. Z kolei art. 2 Konstytucji wskazuje, że Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Trybunał Konstytucyjny uznał, że § 10 przytoczonego rozporządzenia w zakresie, w jakim odnosi się do dopłaty do wypoczynku, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu swojego stanowiska TK podkreśla, że źródłem wątpliwości obu sądów pytających było to, że przepis intertemporalny zawarty w § 10 rozporządzenia z 2010 r. nakazał stosowanie przepisów nowego rozporządzenia nie tylko do wniosków o dodatek do wypoczynku złożonych po dniu wejścia w życie rozporządzenia z 2010 r., ale również do wniosków w sprawach o przyznanie dopłaty do wypoczynku złożonych i nierozpatrzonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia przysługujących za 2010 r. Odmienny sposób liczenia dodatku w zależności od zastosowanego rozporządzenia z 2000 r. oraz 2010 r. doprowadził do znacznej różnicy na niekorzyść osób, którym dodatek obliczono i wypłacono w oparciu o rozporządzenie z 2010 r., pomimo tego, że wniosek o dopłatę do wypoczynku złożyli pod rządami rozporządzenia z 2000 r. Z regulacji prawnych wynika, że do elementów konstytutywnych nabycia prawa dopłaty do wypoczynku należy pełnienie służby w danym roku kalendarzowym oraz złożenie wniosku. Bez znaczenia pozostaje przy tym, czy wypoczynek już się odbył, czy jest dopiero planowany. Z żadnego przepisu rozporządzenia ani ustawy nie wynika również obowiązek uprzedniego w stosunku do złożenia wniosku odbycia wypoczynku, czy chociażby jego rozpoczęcia. W takiej sytuacji, składając wniosek o dopłatę do wypoczynku uprawniony zasadnie miał prawo oczekiwać otrzymania dopłaty w wysokości obliczonej zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym na dzień składania wniosku. Zmiana stanu prawnego wprowadzona po złożeniu wniosku, kształtująca na nowo sytuację faktyczną uprzednio zakończoną złożeniem wniosku wymaga konfrontacji z konstytucyjną zasadą, że prawo nie działa wstecz. W rozpatrywanej sprawie, zmiana stanu prawnego doprowadziła do ograniczenia przez ustawodawcę niewadliwie nabytych praw obywateli.
