Tak będzie m.in. w przypadku Kodeksu karnego, który wyraźnie penalizuje związki poligamiczne – oczywiście te zawierane celowo. Tak naprawdę KK zawiera tylko jeden przepis odnoszący się do takiego przestępstwa. Zgodnie z treścią art. 206 w/w ustawy, kto zawiera małżeństwo, pomimo że pozostaje w związku małżeńskim, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Zawarcie ponownego małżeństwa jest prawnie dopuszczalne tylko w przypadku, gdy drugi z małżonków nie żyje lub gdy małżonkowie są ze sobą rozwiedzeni. Taka sytuacja nie powstanie jednak, gdy małżonkowie pozostają w separacji (nawet, gdy jest to separacja orzeczona przez sąd). Skutki separacji, choć w swej naturze zbliżone do skutków rozwodu, nie powodują zaprzestania małżeństwa. W związku z tym osoby pozostające w separacji nie mogą zawrzeć nowego małżeństwa. Warto w tym miejscu wspomnieć, iż rozwód musi być stwierdzony prawomocnym wyrokiem, aby dana osoba mogła zawrzeć nowy związek małżeński zgodnie z obowiązującymi przepisami. Tym samym nieprawidłowe będzie poślubienie innej osoby, gdy wyrok rozwiązujący poprzednie małżeństwo może być jeszcze zaskarżony. Dla przypomnienia – orzeczenia sądowe stają się prawomocne dopiero wtedy, gdy nie służy od nich żaden środek odwoławczy.
Przestępstwo poligamii może zostać popełnione wyłącznie umyślnie – oznacza to, że osoba zawierająca nowy związek małżeński i jednocześnie pozostająca w innym związku małżeńskim, jest świadoma przedsiębranych przez siebie czynów. Jednocześnie sprawca omawianego czynu zabronionego chce go popełnić lub godzi się na to. Przestępstwo może zostać popełnione zatem również w zamiarze ewentualnym – wtedy, gdy sprawca nie wie, czy jego poprzedni związek trwa nadal. Taka sytuacja może mieć miejsce np. wtedy, gdy drugi małżonek wyjedzie z kraju i nie wiemy czy w ogóle żyje. Oczywiście błąd osoby zawierającej nowe małżeństwo jest okolicznością uchylająca odpowiedzialność karną za popełnioną poligamię. Błąd ten będzie się opierał na przekonaniu, iż jego małżeństwo nie istnieje.
Przedmiotem ochrony w przepisie omawianego artykułu jest rodzina, a w jej ramach małżeństwo monogamiczne, jako zgodna z tradycją kulturową ustawowa forma małżeństwa między jednym mężczyzną i jedną kobietą. Pamiętajmy także, że ochronie podlega jedynie małżeństwo zawarte w sposób prawem przewidziany – a więc małżeństwo świeckie, jak i małżeństwo kościelne powodujące zawarcie małżeństwa cywilnego (tzw. ślub konkordatowy). Zgodnie z treścią art. 1 KRiO, małżeństwo zostaje zawarte, gdy mężczyzna i kobieta jednocześnie obecni złożą przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego oświadczenia, że wstępują ze sobą w związek małżeński. Małżeństwo zostaje również zawarte, gdy mężczyzna i kobieta zawierający związek małżeński podlegający prawu wewnętrznemu kościoła albo innego związku wyznaniowego w obecności duchownego oświadczą wolę jednoczesnego zawarcia małżeństwa podlegającego prawu polskiemu i kierownik urzędu stanu cywilnego następnie sporządzi akt małżeństwa. Gdy zostaną spełnione powyższe przesłanki, małżeństwo uważa się za zawarte w chwili złożenia oświadczenia woli w obecności duchownego. Mężczyzna i kobieta, będący obywatelami polskimi przebywającymi za granicą, mogą zawrzeć małżeństwo również przed polskim konsulem lub przed osobą wyznaczoną do wykonywania funkcji konsula.
