Zgodnie z art. 131 § 3 k.p.c. sądową służbę doręczeniową tworzy i znosi Minister Sprawiedliwości na uzasadniony wniosek prezesa sądu. Fakultatywność tworzenia służb doręczeniowych, będzie zatem uwarunkowana zainteresowaniem kierownictwa jednostki sądowej, w której miałaby zostać zorganizowana tego rodzaju służba. Przepis § 3 projektu stanowi, kto może pełnić czynności doręczania pism sądowych w ramach służby doręczeniowej. Zakłada się, że sądowa służba doręczeniowa tworzona będzie z pracowników sądowych zatrudnianych na etatach doręczycieli, jak również pracowników zatrudnionych na innych stanowiskach, dla których doręczanie pism sądowych stanowić będzie dodatkowe czynności poza godzinami pracy, o ile wyrażą na to zgodę. W tym celu, prezes sądu będzie zawierał z pracownikiem umowę cywilnoprawną na wykonywanie czynności doręczyciela. Rozwiązanie takie umożliwi pozyskanie większej liczby osób niezbędnych do zapewnienia sprawnego doręczania pism sądowych na określonym obszarze działania, bez konieczności znacznego wzrostu zatrudnienia, a w związku z tym powstania kosztów. Znaczenie przesyłek sądowych w postępowaniu sądowym wymaga zagwarantowania bezpiecznego i pewnego ich doręczania, co nie pozwala na powierzenie tego rodzaju zadania osobom niebędącym pracownikami sądów. Zasady wynagradzania doręczycieli etatowych określą przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie stanowisk i szczegółowych zasad wynagradzania urzędników i innych pracowników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu.
Zgodnie z zaprojektowanym § 4, doręczyciele będą stanowić wyodrębniony zespół pracowników w oddziale administracyjnym, tak jak pracownicy biura podawczego, z podległością służbową kierownikowi tego oddziału, który będzie sprawował nadzór merytoryczny nad wykonywanymi zadaniami. Liczba doręczycieli dostosowana do wielkości sądu, od której uzależniona jest liczba przesyłek sądowych, ustalana będzie przez prezesa sądu. W celu ograniczenia kosztów tworzenia służb doręczeniowych, a ponadto w celu właściwego wykorzystania potencjału służb doręczeniowych, dopuszczono możliwość dokonywania doręczeń pism innych sądów przez doręczycieli zatrudnionych w jednym z sądów funkcjonujących w tej samej miejscowości bądź aglomeracji, jeżeli właściwe organy podpiszą porozumienie.
Znaczenie doręczeń w postępowaniu sądowym wymagać będzie zapewnienia wyspecjalizowanych doręczycieli, a zatem każdy zatrudniony na tym stanowisku pracownik przed dopuszczeniem go do wykonywania przedmiotowych zadań powinien być odpowiednio przeszkolony w sądzie. Ponadto, dla zapewnienia jak największego stopnia skuteczności doręczeń sądowej służby doręczeniowej, wprowadza się możliwość pracy zmianowej. Zakłada się, że liczbę doręczycieli stosowną do zakresu zadań ustalać będzie prezes sądu występujący o utworzenie służby, ponieważ zna zarówno obsługiwany teren, jak i ilość pism wysyłanych przez sąd.
Zaprojektowane przepisy regulują także kwestie związane z przejazdami doręczycieli do adresata pisma, mając na uwadze sprawność, warunki terenowe i obszar przez nich obsługiwany. Ponieważ nie przewidziano zakupu środków transportu, doręczyciele pokonujący znaczne odległości upoważnieni będą do korzystania głównie z komunikacji publicznej, a tylko w wyjątkowych uzasadnionych sytuacjach – z innych pojazdów. Nie przewidziano również dla doręczycieli odpowiedniego umundurowania, a jedynie ekwiwalent za używanie własnej odzieży i obuwia.
Zważywszy na to, że zarówno urzędnicy, jak i inni pracownicy sądów nie są wyposażeni w legitymacje pracownicze, w projektowanych przepisach ustanawia się identyfikatory dla doręczycieli wydawane przez prezesów sądów, które będą jedynym dokumentem potwierdzającym ich tożsamość jako doręczycieli sądowej służby doręczeniowej oraz dane instytucji – nazwę sądu i jego siedzibę – przez nich reprezentowanej w czasie pełnienia czynności.
